خلاصه ماشینی:
مثلا علامت جمع مونث سالم عربی یعنی«-ات»در اثر کثرت استعمال جمعهای قرضی عربی در فارسی بتدریج از این کلمات جدا شده و با بعضی کلمات فارسی الاصل نیز به کار رفته است: دهات،باغات،شمیرانات،اصطهبانات و غیره.
پارهای از آنها با کلمات فارسی الاصل نیز ساخته شدهاند که همیشه موجب اعتراض ادبا و پاکیگرایان بوده است و البته این امر مرحلهء جدیدی در تاریخ این نوع ترکیبات است.
منظور از فارسی تنها فارسی نوشتاری و زبان مستعمل در بین خواص نیست زیرا در فارسی گفتاری نیز این کلمات به کار میروند و ظاهرا تلفظ آنها-جز در پارهای موارد-برای عموم اشکالی ایجاد نمیکند؛بعلاوه گاه مردم کم سواد نیز خود ترکیباتی بقیاس با آنها میسازند.
در این نقش«ال»نه تنها در ترکیباتی که بوطر قالبی از عربی گرفته شدهاند به کار میرود بلکه در تعدادی از ترکیباتی که یک جزء آن فارسی الاصل است نیز استعمال میشود.
ترکیبات«ال»دار مستعمل در فارسی از نظر ساختمان صرفی به چند دستهء زیر تقسیم میشوند: الف-ترکیباتی که دو جزء آن اسم است و جزء اول مضاف و جزء دوم مضاف الیه محسوب میگردد و«ال»در حکم کسرهء اضافه است.
در گروه دیگر که کلمهء دوم معمولا اسم مصدر یا مصدر عربی است و در فارسی (1)-ترکیباتی با کلمهء«ابن»و یک کلمهء دیگر ساختهشدهاند و بصورت کنیه به کار میروند در اصل از این دستهاند،اما در فارسی«ال»آن را-شاید بقیاس با کنیههائی که در خود زبان عربی بدون«ال»به کار میروند نظیر«ابن قتیبه»و«ابن عساکر»-حذف کردهاند: ابن اثیر،ابن عربی،ابن ندیم و غیره.
بعضی از این ترکیبات در فارسی بصورت قید به کار میروند و بعضی اضافه میشوند و نظیر حروف اضافهء گروهی(مرکب)عمل میکنند.