چکیده:
تا کنون مطالب و مقالات بسیاری درباره انسداد چاکنایی در زبان فارسی نگاشته شده است و شبهات زیادی درمورد
این همخوان در زبان فارسی وجود دارد. بعضی از نویسندگان با استناد به بعضی شواهد آن را جزو واجهای زبان فارسی
نمیدانند و بعضی دیگر با ارائه شواهدی آن را یکی از واجگان این زبان میدانند، اما کاربرد آن با استثنائات فراوانی
همراه است. آیا انسداد چاکنایی که در ابتدای بعضی از کلمات زبان فارسی وجود دارد، در زیرساخت کلمه جزو واجهای
آن کلمه است یا حاصل فرآیند درج میباشد؟ برای پاسخ به این سئوال، در ابتدا کلماتی که در زبان فارسی با انسداد
چاکنایی آغاز شدهاند، از فرهنگها و منابع مورد نظر استخراج و دستهبندی شدهاند. این دسته بندی بر مبنای توزیع
انسداد چاکنایی در سایر مواضع و جایگاههای هجا بوده است. مثلا آیا انسداد چاکنایی، علاوه بر آغازه، در پایانه هجانیز
دیده میشود؟
خلاصه ماشینی:
آیا انسداد چاکنایی که در ابتدای بعضی از کلمات زبان فارسی وجود دارد، در زیرساخت کلمه جزو واجهای آن کلمه است یا حاصل فرآیند درج میباشد؟ برای پاسخ به این سئوال، در ابتدا کلماتی که در زبان فارسی با انسداد چاکنایی آغاز شدهاند، از فرهنگها و منابع مورد نظر استخراج و دستهبندی شدهاند.
آیا انسداد چاکنایی که در ابتدای بعضی از کلماتِ زبان فارسی وجود دارد، در زیرساختِ کلمه جزو واجهای آن کلمه است یا حاصلِ فرآیندِ درج میباشد؟ برای پاسخ به این سوال، در ابتدا کلماتی که در زبانِ فارسی با انسداد چاکنایی آغاز شدهاند، از فرهنگها و منابع مورد نظر استخراج و دستهبندی شدهاند.
وضعیتِ آرمانی در واجشناسی این است که واحدهایی به عنوانِ واحدهای واجی زیرساختی در نظر گرفته میشوند که در تمام مواضعِ ممکن در ساختِ هجا به کار روند، اما انسداد چاکنایی در کلماتِ گروه (ج) توزیع ناقص دارد، زیرا فقط در جایگاه آغازه، آن هم در ابتدای کلمه دیده میشود.
در صورتی که تکواژ یا کلمهای در زبان فارسی با واکه آغاز شود، این جایگاه آغازه تهی با یک انسداد چاکنایی پر میشود، که قاعده آن به صورتِ زیر است: [به تصویر صفحه مراجعه شود.
] بازنمایی فوق نشان میدهد که جایگاه آغازه در ابتدای کلمه تهی است و این برخلافِ قواعد هجایی زبان فارسی است، از اینرو با استفاده از قاعده (4) یک انسداد چاکنایی در ابتدای کلمه درج میشود.