چکیده:
موعودباوری یکی از باورهای مشترک در میان ادیان مختلف میباشد. این باور در تمامی منابع ادیانی با اسامی و القاب خاصی ذکر شده و به طور کلی یک باور جهان شمول است. این موضوع در اسلام و در قالب آیاتی چند از قرآن کریم( آیات 5 سوره قصص، 55 سوره نور، 81 سوره اسراء، 105 سوره انبیاء) و روایات متعدد، مورد تبیین و توجه قرار گرفته و او را وارث زمین و منجی عالم خوانده است. امروزه با رشد تکنولوژی و صنعت ارتباطات بدون هدایت مبتنی بر ادیان الهی، شرایطی فراهم گردیده که رسالت اصیل پیامبران الهی که همانا شکلگیری تمدن نوین اسلامی است در معرض تهدید جدی قرار گیرد. بی اخلاقی، بیعدالتی، رشد فاصله طبقاتی، بیهویتی و بیمعنایی زندگی از جمله معضلات جوامع امروز بشری و از موانع اصلی در تحقق تمدن اصیل دینی و اسلامی است. در این راستا موعودباوری دارای چنان ظرفیت و ویژگیهایی است که محور قرار دادن این اندیشه در رأس تعاملات اجتماعی، خود میتواند نقشی مهم به عنوان نرمافزار شکلگیری تمدن نوین اسلامی را ایفا نماید. در این پژوهش با روش تحلیلی توصیفی این نتایج حاصل شد که اندیشه موعود باوری نقش موثری در حل مشکلات اقتصادی، آسیبهای اخلاقی، بیهویتی و در رهنمون نمودن بشر به عدالت و عقل گرایی دارد که همه این نتایج دارای نسبتی معنادار در شکلگیری تمدن اسلامی میباشند.
خلاصه ماشینی:
ب) تولید و مصرف لزوما برای رفع نیاز نیست؛ و این دو فقط مادّیات را شامل نمیشود بلکه اعمال انسان، تولیدات او و امکانات دنیا مانند زمان و مکان هم جزء مواد مصرفی انسان هستند و انسان دربارهی کیفیت مصرف آنها باید پاسخگو باشد.
ج)تولیداتی که انسان با اعمال روز مرّهی خود بوجود میآورد، ایجادکنندهی امکاناتی است که در جهان آخرت مورد نیازش است؛ در راستای این نوع تولید، انسان، مصرف کنندهی سرمایه و نعمتهای الهی است؛ از این رو باید تولیدات انسان در راه وفای به عهد الهی و جلب رضای خداوند و آبادانی دنیا و آخرت باشد.
از این روایات به خوبی برمىآید، هدف اسلام از سفارش به کار و تولید، انباشتن ثروت نیست، بلکه ایجاد فرصت برای بهرهبرداری از مواهب الهی در رشد و تعالی خود و تأمین نیاز دیگر همنوعان و نیز قرار دادن دارایی و ثروت (نعمت) در مسیری است که برای آن آفریده شده است.
هر عملی که از انسان سر میزند، خلق و تولید انسان است که موجب سود یا زیان است و لازمهی این تولید، مصرف وقت و انرژی است که باید همه در راه وفای به عهد الهی انجام شده و تولیداتی در راستای رضای خداوند به دنبال داشته باشد.
از اینرو آنچه که انسان با اعمال روز مرّهی خود و امکانات دنیا تولید میکند، لزوما برای رفع نیاز مادّی و دنیوی نیست؛ بلکه ایجادکنندهی امکاناتی است که در جهان آخرت مورد نیاز است و از هر جهت با آنچه در دنیاست متفاوت است؛ از این رو باید در تولیداتش ملتزم به وفای به عهد الهی و جلب رضای خداوند و همراه با شکرگزاری باشد.