چکیده:
یکی از مهمترین معضلات کرمانشاه در طول قرن نوزدهم، افزایش شیوع پیمارهای وگیردار و
تلفات انسانی ناشی از آن بود. براساس بررسیها، مرگ میر ناشی از این بیماریها بیشتر به دلایل
سبک زندگی ناصحیح و بیتوجهی به بهداشت فردی بود. از دهه ۱۸۰۰ تا ۱۹۵۰ میلادی، کرمانشاه
به دفعات درگیر اپیدمیهای کشنده بود که تاثیر فراوانی بر روی سلامت و امنتیت جامعه داشت. عدم
پیشرفت دانش پزشکی و شرایط نامناسب بهداشتی در کرمانشاه؛ مانع انجام اقدامات لازم میشد و
هر چند در دهه ۱۸۵۰میلادی در زمان شیوع این بیماریها، واکسیناسون و قرنطینه در برخی نقاط
کرمانشاه به میزان اندکی انجام شده بود؛ اما تاثیر چندانی نداشت و شیوع بیماریهای واگیردار مختلف
باعث مرگ و میر و کاهش جعیت کرمانشاه شد.
The outbreak of infectious diseases and human loses caused by which, was one of the most important problems of Kermanshah in the nineteen century. According to studies, the death caused by these diseases was often because of incorrect way of life and inattention to personal sanitation. From to the 1800s to 1950s, Kermanshah was affricated with deadly epidemics for several times which had many effects on the health and security of the society. Undeveloped medicine science and unsuitable medical condition of Kirmanshah prevented necessary actions and while in the 1800s in the time of spreading these diseases, vaccination and quarantine was done in some parts of Kermanshah, but culminated in little effects and the outbreak of infectious diseases caused death and much decrease in the population of Kermanshah.
خلاصه ماشینی:
عدم پیشــرفت دانش پزشکی و شرایط نامناسب بهداشتی در کرمانشاه؛ مانع انجام اقدامات لازم میشد و / این نوشتارترجمه ای است از بخش ضمیمه کتاب شهر و ایالت کرمانشاه 1945-1800 Willem Floor, KERMANSHA City & Province1800-945 Maye publishers, 2018.
هر چند در دهه 1850میلادی در زمان شــیوع این بیماریها، واکسیناسون و قرنطینه در برخی نقاطکرمانشاه به میزان اندکی انجام شده بود؛ اما تاثیر چندانی نداشت و شیوع بیماریهای واگیردار مختلفباعث مرگ و میر و کاهش جمعیت کرمانشاه شد.
در 3 اکتبر ،30 نفر و روز بعد ده نفر در اثر بیماری جان خود را از دست دادند، اما میزان مرگ و میر از 7 اکتبر شروع به کاهش کرد و شیوع آن تا پایان نوامبر 1889 م/1307ق ادامه داشت.
اگرچه گفته میشــود که در نیمه اول قرن نوزدهم برخی از پزشــکان در کرمانشاه چنان مشهور بودند که مردم سایر مناطق ایران به دنبال درمان و بهبودی یافتن توسط آنها بودند؛ اما تعداد و اثربخشی آنها برای اکثر مردم کرمانشاه تفاوتی ایجاد نمی کرد.
این موضوع منجر به تلاش و پیگیری ناگهانی توسط مقامات ایرانی شد، و احتمالاً با اقدامات سختگیرانهای که در طرفی که با عثمانی هم مرز بود اعمال و انجام شده است.
نیز، همانطور که از اقدامات انجام شــده برای جلوگیری از شیوع وبا در سپتامبر 1889م/1306ق در آن زمان در ســرزمین ایران بر میآید، زمانی که نه تنها مسافران، بلکه میوه ،گوشــت و زغال چوب نیز اجازه عبور از مرز را نداشــتند؛ دارای ســاختار قرنطینه بود.
این یک تغییر بزرگ بود، زیرا در ســال1939م/1317ش ، فقط حدود 20 فارغ التحصیل در کرمانشاه وجود داشتند که بیمارستان فقط قادربه ارتقاء یکی از آنها بود.