چکیده:
نگارنده برای بررسی جایگاه عترت در تفسیر قرآن، مقاله را با تعریف کلمات عترت و قرآن و تفسیر آغاز کرده و مصداق عالمان به دانش های قرآن را بر اساس آیات و روایات معتبر مشخص می کند که کسی جز عترت پیامبر نیست. برای تایید این نتیجه، به فهم اهل زمان نزول از آیات قرآن و نیز اختلاف مفسران در مورد معنای شفا بودن قرآن استناد می کند.
خلاصه ماشینی:
در آیات دیگر قرآن کریم، از کتاب دیگری سخن به میان آمده است که خداوند متعال درباره آن میفرماید: آیۀ اول: ما أَصابَ مِنْ مُصيبَةٍ فِی الْأَرْضِ وَ لا فی أَنْفُسِكُمْ إِلاَّ فی كِتابٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَبْرَأَها إِنَّ ذلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسير.
گفت: سلیمان بن داود زبان پرندگان را میدانست، آیا رسول خدا بر این مقامات توانایی داشت؟ حضرت بعد از بیان نکاتی در دانش حضرت سلیمان یادآور میشود که حضرت سلیمان توسط هدهد به سوی آب زیر هوا هدایت میشد؛ چرا که هدهد، آب زیر هوا را میشناخت، ولی خدای تعالی حضرت سلیمان را از آن آگاه نساخته بود، سپس میفرماید: إن الله يقول فی كتابه:وَ لَوْ أَنَّ قُرْآناً سُيِّرَتْ بِهِ الْجِبالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الْأَرْضُ أَوْ كُلِّمَ بِهِ الْمَوْتى و قد ورثنا نحن هذا القرآن الذی فيه ما تسير به الجبال و تقطع به البلدان و تحيا به الموتى.
آیا میتوان با رجوع به قرآن به تنهایی بیان کرد که در آن زمان وقتی کلمۀ "قرآن" گفته میشد، چه اندازه از مصحف فعلی مورد نظر بوده است؟ آیا همۀ کسانی که این آیه را میشنیدند، از همۀ آیاتی که تا آن زمان نازل شده بود، اطلاع داشتند و میدانستند که مراد و مقصود خداوند متعال، همان اندازه از قرآن است که تا حال نازل شده است؟ یا قرآن در نظر آنها مجموعهای از وحی الهی بود که در طول نبوّت پیامبر قرار بود بر ایشان نازل شود؟ این پرسشها امروزه برای ما مطرح است، اما از خود قرآن و مفسّران آن کلامی در پاسخ آن نداریم.