چکیده:
گواه نمایی، مقوله ای دستوری است که وظیفه آگاهی از منبع اطلاعات را برای پشتیبانی از گزاره بر عهده دارد و شامل دو حوزه منبع اطلاعات و تاثیر بر مخاطب است. عناصر دستوری در بیان گواه نمایی در هر زبان بر اساس امکانات زبانی موجود، متفاوت است. در مواردی که امکان بیان گواه نمایی در دستور وجود نداشته باشد، عناصر واژگانی در بررسی آن، تحلیل می شود. در این جستار، مسائل خاص مربوط به این پدیدة زبانی در خطبه «قاصعه» به هدف درک چگونگی تاثیرگذاری سخنان امام علی (ع) بر اساس ذکر شواهد و منبع اطلاع بررسی شده و به روش توصیفی- تحلیلی نشان داده میشود که نشانگرهای دستوری و غیردستوری چگونه مستعد انتقال گواه نمایی در سخن امام علی (ع) هستند. درنهایت این نتیجه حاصل می شود که
عناصر واژگانی و راهبردهای گواه نمایی با استناد به آیات قرآن و استدلال منطقی بیشترین میزان شهودیت و گواه نمایی را بیان می کنند.
خلاصه ماشینی:
به دلیل اهمیت متون دینی و تأثیر آنها بر اندیشۀ مخاطب این مقاله قصد دارد با گزینش خطبۀ «قاصعه » به عنوان نمونه ای از متون تأثیرگذار و با ارزش دینی، میزان گواهنمایی سخن امام علی (ع) را مطالعه کند، با این هدف که نوع منبع اطلاعات، شواهد و مدارک در این خطبه چگونه توانسته این مقدار تأثیرگذاری را دربرداشته باشد.
بطور کلی فرض بر این است که در خطبۀ قاصعه منبع اطلاعات بگونه ای غیر مستقیم توسط عناصری پوشش داده شده که به خوبی از عهدة اقناع مخاطب برآمدهاند و گواه نمایی خطبه را تقویت کردهاند و همین موارد دلیل اثرگذاری قوی سخن امام (ع) شدهاست .
در زبان عربی علاوه بر عوامل نحوی عناصر واژگانی و راهبردهایی وجود دارد که قادر به بیان منشأ اطلاعات است ؛ بنابراین در این بخش از مقاله ، عناصر گواهنمایی برای کشف حقیقت و میزان تأثیرگذاری آن در خطبۀ قاصعه بررسی و تحلیل میشود.
» گواهی به رسالت پیامبر(ص) و اتفاقاتی که در انجام رسالت برای ایشان رخداده است ، با استفاده از افعال ادراکی و شناختی از نوع دیداری و غیر دیداری، امام (ع) را مستقیما به عنوان شاهد و منشأ اطلاع قرار میدهد و ایشان خود مسئولیت حقیقت داشتن آن را بر عهده میگیرد تا هیچ - گونه واسطه ای میان سخن با مخاطب وجود نداشته باشد.
کاربرد نمود کامل به دلیل قطعیت موجود در آن این مفهوم را میرساند که گوینده سخن خود را بر پایه و اساس شواهدی بیان میکند که برای مخاطب موردقبول است .