چکیده:
هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آشکارسازی هیجانی نوشتاری بر مکانیسمهای دفاعی افراد ناگوهیجان بود. در این تحقیق شبه آزمایشی برای تعیین اثر بخشی آشکارسازی هیجانی نوشتاری از طرح پیشآزمون - پسآزمون با گروه کنترل استفاده شد. بدین منظور 130 نفر از دانشجویان دختر و پسر مقطع ارشد و دکتری خوابگاه های دانشگاه تهران به شیوه نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب و در نهایت تعداد 35 نفر که در مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (TAS-20) نمرات بالایی کسب کرده بودند غربال شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. به منظور بررسی مکانیسمهای دفاعی از پرسشنامه سبک های دفاعی (DSQ) استفاده شد. سپس با استفاده از برنامه دو هفته ای آشکارسازی هیجانی نوشتاری (6 جلسه 20 دقیقه ای)، تغییرات به وجود آمده در پسآزمون اندازه گیری شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون های نان پارامتریک (ویلکاکسون و یومن- ویتنی) و به وسـیله نرمافزار SPSS نسـخه 23 تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد که آشکارسازی هیجانی نوشتاری استفاده از مکانیسمهای دفاعی رشد نیافته را کاهش و استفاده از دفاع های رشد یافته را افزایش می دهد؛ در حالی که تاثیر چندانی بر دفاع های نورتیک ندارد. بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که آشکارسازی هیجانی نوشتاری می تواند به عنوان نوعی درمان مکمل و موثر در روان درمانی به کار گرفته شود.
The aim of the present study was to investigate the effects of written emotional disclosure on the defense mechanisms of alexithymic people. A qausi-experimental pretest-posttest control group design was used to determine the effectiveness of written emotional disclosure. For this purpose، 130 male and female master's and PhD students at University of Tehran were selected by convenience sampling method. A total of 35 participants having high scortes on Toronto Alexithymia Scale (TAS-20) were screened and randomly assigned to two experimental and control groups. The Defensive Style Questionnaire (DSQ) was performed to evaluate the participant's defense mechanisms. Then، a two-week program of written emotional disclosure (6 sessions، 20 minutes for each)، was used to measure changes in post-test. Research data were analysed using non-parametric tests (Wilcoxon and Mann Whitney-U) with SPSS version 23. The results showed that written emotional disclosure reduced the use of immature defense mechanisms and increased the mature defenses; with no significant change on neurotic defenses. It is concluded that written emotional discloure can be used as a complementary and effective therapy in psychotherapy.
خلاصه ماشینی:
"ناگویی هیجانی با چندین ویژگی مشخص می شود: الف ) دشواری در شناسایی احساسات ٢ و تمایز بین احساسات و تهییج های بدنی ٣ مربوط به برانگیختگی هیجانی ٤؛ ب ) دشواری در توصیف احساسات ٥ و یا برقراری ارتباط با دیگران ؛ در این افراد نارسایی در توضیح احساسات به دیگران به معنی عدم تمایل برای فاش کردن احساسات برای دیگران نیست ؛ بلکه به معنی آن است که فرد ظرفیت استفاده از زبان به منظور برقراری ارتباط بین احساسات و نماد احساسات را ندارد؛ ج ) قدرت تجسم محدود (دشواری در تصور، خیال پردازی و به خاطر آوردن رویاها)؛ د) سبک شناختی عینی ٦ (غیرتجسمی )، عمل گرا و واقعیت محور (تیلور و بگبی ، ٢٠١٣؛ کاپلان ، دوآیودی ، پرایویترا، ایساکس ، هوگز، و بومن ، ٢٠١٣).
تحقیقات تجربی نیز در حمایت از رابطۀ ناگویی هیجانی با دفاع ها، نشان داده اند که آن دسته از افرادی که ظرفیت شناخت احساسات خود و دیگران و مدیریت مناسب هیجان در روابط با دیگران را ندارند در برابر اضطراب ، از مکانیسم های دفاعی رشد نیافته بیشتر استفاده می کنند (پارکر، تیلور و بگبی ، ١٩٩٨).
به عبارتی آشکارسازی هیجانی نوشتاری منجر به ایجاد تفاوت بین دو گروه آزمایش و کنترل شده است و در استفاده افراد گروه آزمایش از مکانیسم های دفاعی رشد یافته و رشد نیافته تاثیر معنی داری ایجاد کرده است .
یافته های به دست آمده از پژوهش حاضر نشان داد که تحت تأثیر اجرای آشکارسازی هیجانی نوشتاری در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل بین پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معنی دار در استفاده از مکانیسم های دفاعی رشد یافته و رشد نیافته ایجاد شده است ."