Abstract:
حسین منزوی از شگردهای مختلفی برای تشخص بخشیدن به زبان شعری خود استفاده
کرده است. از همین روی» یکی از راههای شناخت هنرهای ادبی وی که میتواند گامی برای
شناخت مختصات سبکی منزوی باشد. بررسی جنبههای گوناگون زبان شعر اوست. منزوی
با استفاده از زبانء توصیفات. تصاویر و اندیشههای تازه در شعرء یکی از نوآوران این عرصه
محسوب میشود. در این مقاله کوشش شده است به بررسی ویژگیهای سبک شخصی شعر
منزوی (با تکیه بر غزلیات) بعنوان یکی از پیشگامان و پیشاهنگان غزلء در سه حوزة زبانی
(آوایی واژگانی و نحوی)» ادبی (تشبیه, استعاره, کنایه. مجاز و بدیع) و فکری (مضامین و
محتوای اشعار) پرداخته شود. لازم بذکر است منبع مورد استفادة نویسندگان «مجموعه
اشعار» حسین منزوی است که به کوشش محمد فتحی در سال ۱۳۸۷ چاپ شده است.
In literary studies, stylistics enjoys a significant status. Stylistics can express linguistic, literary and intellectual characteristics of any literary work; and it reveals stylistic characteristics of literary works and it is an introduction for presenting scientific-literary criticism. A personal stylistics opens a door to many studies in literature. Hossein Monzavi used various tactics for personalization of his lyrical language. Thus, investigation of various aspects of Monzavis's lyrical language is a way for identification of his literary skills which can be a step towards identification of his stylistic characteristics. As he applied language, descriptions, imagery, and novel thoughts in poetry, he is considered as one of the innovators in this area. This study attempts to investigate personal stylistic characteristics of Monzavi's poetry (relying on sonnets) as one of the pioneers and ushers of sonnet in three areas: linguistic (phonetic, vocabulary, and grammatical), literary (simile, metaphor, irony, trope, and figures of speech), and intellectual (contents and purport of poems). It should be mentioned that the authors uses Monzavi's 'poetry collection', published by Mohammad Fathi in 2009.
Machine summary:
در این مقاله کوشش شده است به بررسی ویژگیهای سبک شخصی شعر منزوی (با تکیه بر غزلیات ) بعنوان یکی از پیشگامان و پیشاهنگان غزل ، در سه حوزة زبانی (آوایی ، واژگانی و نحوی )، ادبی (تشبیه ، استعاره ، کنایه ، مجاز و بدیع ) و فکری (مضامین و محتوای اشعار) پرداخته شود.
تو مثل خندة گــل مثــل خـواب پروانه تو مثـل آنچه کـه ناگفتنی اسـت زیبایی (غ ١١، ب ٩) ٦- ١- ٧- تشبیه ملفوف ناچار ساختم با هر دو که عقـل و عشـقم چون پر و پای طاووس زیبا و زشـت من بود (غ ٣٣٠، ب ٥) ٦- ١- ٨- تشبیه مفروق تو آفتاب و مـــن چــــو گــل آفتابگرد چشم به هـر کجـــاست تویی در مقـابلم (غ ١٣٥، ب ٦) ٦- ١- ٩- تشبیه تسویه مرا ز خویش کشیدی برون و در پی عشقـــت خراب و خسته چو مجنون به دشت و دره کشاندی (غ ٤١٧، ب ٤) ٦- ١- ١٠- تشبیه تفضیل ای بوسه ات شراب و از هر شراب خوشتر ســاقی اگر تو باشی حالم خراب خوشتر (غ ٢٣٨، ب ١) ٦- ١- ١١- تشبیه مشروط بعـد از این اگر باش Jم در نبود خواهم بود مثـل تـاب بی تابی ، مثــل رنــگ بیرنگی (غ ٣٥٦، ب ٢) ٦- ١- ١٢- تشبیه از نظر وجه شبه الف ) وجه شبه مفرد: دشت پیــش روی تو سفره ای است گسترده میچری در آرامش قـــــوت نیزه زارت را (غ ١٤٤، ب ٦) ب ) وجه شبه متعدد: مثل غصه ، عینی وملمــوس وجان داری ، توکی قصۀ موهوم و بیجـان از کــتابی بوده ای ؟ (غ ١٢٦، ب ٤) ج ) وجه شبه مرکب : خوب من ، خواب تو را دیدن در این دنیای بد چون گل روییده در مرداب ، تعبیرش تویی (غ ١٤٨، ب ٦) ٦- ١- ١٣- نوآوری در تشبیهات بخشی از تشبیهات منزوی در اشعارش اساس کهنه و کلیشه ای دارد که او با شگردها و شیوه های مختلف ، آنها را در جامه و پوششی نو ارائه مینماید یعنی مشبه به را به استعاره یا اضافۀ تشبیهی بدل میکند.