چکیده:
وحدت وجود، عالی ترین شکل توحید و محور مسائل و مباحث عرفان نظری است. عرفان نظری به شکل مدون و منسجم از زمان محی الدین بن عربی در سده ی هفتم ق شکل گرفت. از آن زمان تا کنون عده ی بسیاری، هم به منظور اثبات و هم به منظور رد کردن وحدت وجود، رساله ها و کتاب هایی نگاشته اند. یکی از افرادی که در این رابطه دست به قلم برده و در صدد اثبات و رد ایرادات و اشکالات وارده به این اصل اساسی عرفان نظری بر آمده است، عبدالعلی محمد بن نظام الدین محمد انصاری از دانشوران طراز اول حنفی مذهب هند در سده ی دوازدهم ق است. وی به پیروی از انگاره های ابن عربی در پی تبیین وحدت وجود و توجیه کثرات و تعینات آن برآمده است. این نوشتار ضمن بیان درون مایه ی این رساله، به تصحیح آن به شیوه ی قیاسی پرداخته تا از رهگذر آن، مرجعی در عرفان به ویژه یکی از مهمترین و کلیدی ترین مباحث آن یعنی وحدت وجود، پیشکش و پژوهشگران حوزه عرفان قرار گیرد.
Unity of being (wahdat al-wujud) is the highest form of the unity of God (tawhid) and the fundamental principle of theoretical mysticism. It was since Ibn al-Arabi's time in 7th century that theoretical mysticism was consistently developed. Since then the concept of Unity of being has continued to receive attention and many scholars have written books and treatises both in proving and rejecting it. Abd-al-Ali Mohammad Ibn Nezam-al-din Mohammd Ansari، a leading 12th century Indian theologian of the Hanafī school، is one of these scholars. Following Ibn al-Arabi's point of views، he has tried to rationalize the Unity of being and to justify its multiplicities and status. Explicating themes running through the treatise، this article attempts to edit it as a reference in mysticism، especially in the pivotal subject of Unity of being.