چکیده:
این مقاله به بررسی تفاوتهای بازی کودکان عادی و استثنایی می پردازد. چگونگی گذراندن اوقات فراغت و انجام بازیهای مفید و آموزشی یکی از مهمترین دغدغه های والدین اعم از والدین کودکان عادی و استثنایی می باشد. بنابر این بازی به عنوان یک بخش جدایی ناپذیر از زندگی کودکان و یک عامل موثر بر رشد اجتماعی و عاطفی ، امروزه بیش از پیش مورد توجه پژوهشگران و دانشمندان در حوزه آموزش و پرورش قرار گرفته است. در زمینه بازی کودکان استثنایی به نظر می رسد آنها در مقایسه با کودکان عادی رابطه دوستانه کمتری ایجاد کرده و از نظر میزان محبوبیت در گروه، در رتبه پایین تری قرار می گیرند. کودک استثنایی برای ورود به گروه بازی بیش از حد فرمان می دهد و حتی می خواهد مخرب باشد. پژوهش ها، عمدتا حاکی از آن است که تمام کودکان صرفنظر از شرایط جسمانی، سطح عملکرد ذهنی یا چگونگی توزیع امکانات محیطی ، بازی می کنند. با در نظر گرفتن موارد فوق مربیان کودک باید تلاش کنند تا موقعیت هایی را فراهم کنند که با خصوصیات سنی کودکان هماهنگ بوده و شرایط طبیعی را برای انواع بازی ها مهیا نمایند.
خلاصه ماشینی:
"نگاهی به تفاوت بازیهای کودکان عادی و استثنایی پروانه مهرجو / عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور / کارشناس ارشد علوم تربیتی چکیده کلید واژه مقدمه در اینکه از چه زمانی نظر متفکران به اهمیت بازی در رشد کودک جلب شده است تاریخ مشخصی وجود ندارد ولی شاید فلاسفه یونان از جمله افلاطون از اولین کسانی باشند که به ضرورت و نقش بازی در رشد کودک توجه کردهاند.
این والدینکودکان خود را از موقعیتهای یادگیری بسیاری که برای رشد همه جانبه آنها ضروری است محروم میکنند به گفته « میلی چامپ3» بازی به کودک کمک میکند که به یک انسان تبدیل شود و برای رسیدن به انسانیت و کسب ویژگیهای شخصیتی مطلوب باید تعادلی بین بازی و کار کودک برقرار شود.
(گرامی، 1388) نظریههای مربوط به بازی هنوز با این همه کند وکاو درباره اینکه چرا کودکان بازی میکنند و آن را دوست دارند کسی نتوانسته است تعریف قابل قبولی از بازی ارائه دهد که انتقادی برای آن وارد نباشد و در آن تمام جنبههای رفتاری بازی به درستی تبیین شده باشد.
دومین تفاوت بین بازی کودکان بینا و نابینا این است کهکودکانیکه محدودیت بینایی دارند در بازی تخیلی خود کمتر خیال پردازی میکنند و کمتر احتمال دارد که به دستکاری و کاوش محیط فیزیکی بپردازند.
از سوی دیگر این کودکان فرصتهای اجتماعی محدودی برای بازی در اختیار دارند و تاکید آموزشهای آنها بر ایجاد مهارتهای تحصیلی است تا بازی آزادانه که در برنامههای کودکان عادی بیشتر یافت میشود."