چکیده:
از آنجایی که زبان عربی زبانی با تاریخچه پنج هزار ساله یا بیشتر است،و زبان دین اسلام محسوب میشود،در مرحلهای بس حساس قرار داشته و به مرور زمان در میان ملتها جایگاهی برای خود باز کرده است،لذا توجه به خواندن و نوشتن این زبان،بسیاری از دانشمندان زبان شناس عرب و غیر عرب را به خود معطوف کرده،تا شیوه نگارش حرکتگذاری و نشانهگذاری را مورد بررسی قرار دهند،و چهره واقعی آن را آشکار سازند.از طرفی دیگر قرآن کریم نیز چون به عنوان یک منبع عظیم با مجموعهای از نشانهها پا به جهان گذاشت و نسبت به همه زبانهای جهان بینیازی خود را اعلام داشت،این دو امر باعث شد شیوه نشانهگذاری در مخطوطات عربی از دوران باستان تا زمان معاصر را مورد بررسی قرار دهم و تغییرات آن را با مقایسه با دیگر زبانهای معاصر برای خوانندگان عزیز آشکار کنم تا تفاوت آن کاملا مشهود شود. بخش دیگر مقاله به بیان تاریخچه نشانهگذاری در سایر زبانها میپردازد.
خلاصه ماشینی:
"دانشمندان حدیثشناس نیز در کنار نشانهها و علامت گذاریها،نشانه خاصی را به مانند انگشت وضع کردند،تا حد فاصل میان سخن پیامبر گرامی(ص)و سخن گویندگان و راویان باشد،و این نشانه در آن زمان معادل ویرگول یا پرانتز در زمان حال است،ولی قدیمیترین نشانهای که در زبان عرب به کار گرفته میشد،همان سفیدی و فاصله میان حروف بود که جهت رفع اشتباه و التباس با کلمات قبل به کار میرفت.
7 نشانهگذاری معاصر در زبانهای جهان و تاریخچه آن با ظهور چاپخانههای مدرن،چاپ کتابها و شیوه تألیف،در جنبههای فنی آن، تغییرات عمدهای کرد،و با ظهور این سبک،چاپ نشانهها و علامتگذاری نیز از جهت کمیت و کیفیت پیشرفت چشمگیری یافت،و در این مورد مسئولین چاپ و نشر،ابتکار این نشانهگذاری مدرن را مدیون ناشر ایتالیایی(الدو مانیزیو odla oizunam )(1450-1510 م)میدانند که پس از تلاش پیگیر او،نوهاش(آلدوی کوچک)ادامه این کار را در سالهای(1547-1597 م) odla enuejel دنبال کرد و کتاب( oitar eaihpargohtro )(نظم نقاشی و رسم الخط)را در سال 1566 م به نگارش درآورد.
یهودیان عمدتا در اواخر قرن هجدهم از نشانههای زبان آلمانی بهره برده و آن را در متون خود به کار میبردند اما در زبان سنسکریت سبک نشانهگذاری به صورت تقلیدی بوده،مثلا از دو خط عمودی( ekortslacitriv )به عنوان حد فاصل میان جملات نثری و شعری به عنوان فاصله میان دو بیتها استفاده میکردند.
زبانهای دیگری مانند بنگالی و گجراتی و هندی نیز از دیگر نشانههای مشترک انگلیسی و سنسکریت الهام میگرفتند،چینیها در زبان خود نخستین بار در قرن نوزدهم از نشانهها و علامتگذاری استفاده کردند به گونهای که در پایان جملات کوتاه خود نقطهای را به کار میبردند که به شکل دایره تو خالی( ilcuricwolloh ) بود و از بیشتر نشانههای اروپایی در سال(1912 م)با اندک تغییری استفاده میکردند."