چکیده:
این مقاله با قبول اصل رقابت به عنوان یکی از شاخص ای نظام مردم سالار، آراء افرادی را مورد بررسی قرار می دهد که عقیده دارند به دلیل فقدان چارچوب و اصول رقابت ، فقدان نهادهای مدنی ، ضعف در فرایند جامعه پذیری سیاسی ، نابرابری های اجتماعی و اقتصادی و تکثر قومی و مطالبات نهفته در جامعه ایران ، این احتمال وجود دارد که رقابت سیاسی وجه غیر مسالمت آمیز ی به خود گیرد و موجب بروز تنش های سیاسی و گروهی و آسیب پذیری وفاق اجتماعی شود. راهبردهایی که جهت پیشگیری از بحران های سیاسی احتمالی ناشی از رقابت های سیاسی غیر مسالمت جویانه پیشنهاد شده است عبارتند از
1- ازشناسی سه حوزه : منافع عام و ملی ، مصالح شرعی و دینی ، منافع ، مصالح و علایق فردی ، شخصی ، خانوادگی و گروهی
2- تعیین خطوط قرمز و مرزهای نمادین اجتماعی ملی به صورت شفاف
3- بازشناسی حوزه های رقابت و تبیین مرزهای نمادین ، سیاسی کشور و طراحی مکانیزم های اجرایی رقابت
4- گسترش فرهنگ مشارکتی
5- تدوین چارچوب مناسب برای تحقیق فراشدهای رقابتی.
خلاصه ماشینی:
"بنابراین حدود و آستانه رقابتها تا کجا میتواند ادامه یابد؟مرزهای نمادین و خطوطممنوعه رقابت تا کجاست؟بسترها و شرایط مناسب برای رقابت مسالمتآمیز در ایران کدام است؟ ذکر این نکته ضروری است که تأکید این چارچوب تحلیلی بر احتمال وجود زمینهها وبسترهای لازم برای بروز تضادهای سیاسی است نه لزوما عینیت یافتن و وقوع حتمی و اجتنابناپذیری تعارضات و تضادهااز اینرو نگارنده عقیده دارد که در سایه انبساط ساختسیاسی از یکسو و مدیریت و تدبیر سیاستمداران و نهادینهسازی و ساماندهی رقابت سیاسیدر قالب اصول موضوعه و مبانی رقابت از سوی دیگر،میتوان فضا و عرصه را برای مشارکتفعال و آزادانۀ گروهها،احزاب و اقوام در فراشدهای سیاسی-اجتماعی باز کرد و به عرضهافکار،آراء و تضارب و نقد عقاید و دیدگاهها پرداخت و شیوههای عقلانی و درست را برگزید.
آثار منفی ناشی از ظهور رژیمهای خودکامه وتمامیتخواه،پیچیدهتر شدن حیات اجتماعی،بالا رفتن سطح آگاهی عمومی،گسترششبکههای اطلاعاتی و ظهور گروههای واسط،در مجموع انسان را به این نتیجه رسانید که ادارهامور سیاسی و اجتماعی از عهدۀ فرد یا گروه خاصی بیرون است و برای این منظور باید عرصه رابرای حضور کلیه آحاد جامعه به ویژه نخبگان و صاحبنظران بازگذاشت تا از طریق تضارب آراءو نقد آنها در جریان یک رقابت سالم در نهایت سیاست صحیح شکل گیرد."