خلاصه ماشینی:
"شاید بتوان گفت که دکتر هرمز میلانیان نخستین مدرسی بود که پس از اتمام تحصیل خود در فرانسه نزد آندره مارتینه(زبانشناس نقشگرای فرانسوی و عضو مکتب زبانشناسی پراگ)به عنوان مدرس«زبانشناسی عمومی مدرن»در دانشگاه تهران شروع به کار کرد؛چراکه استادان قدیمیتر گروه(دکتر محمد مقدم،دکتر صادق کیا،دکتر پرویز ناتل خانلری،دکتر جمال رضایی و دکتر سیف الدین نجمآبادی)گرایشهای زبانشناسی تاریخی داشتند و لازم بود که گرایشهای نوین زبانشناسی-یا به عبارت درستتر:زبانشناسی همگانی امروز-توسط استادان جوانتری در گروه تدریس شود.
اگر این مسئله را در نظر بگیرید،کسانی ماند دکتر محمد مقدم که در زبانهای باستانی ایران کار کردهاند و دکتر صادقکیا بر روی زبان پهلوی یا استاد ابراهیم پورداود در مورد زبان اوستایی، کسانی بودند که زبانشناسی تاریخی نوین را در بررسی زبانهای باستانی در ایران معرفی کردند.
البته در قرن نوزدهم استادان اروپایی با استفاده از این دیدگاه دربارهء زبانهای باستانی ایران کار کرده بودند،برای نمونه میتوان از خواندن خط فارسی باستان و بررسی آن زبان یا ترجمه متونی مثل متون اوستا که ناشی از پژوهشهای تاریخی و تطبیقی قرن نوزدهم است،یاد کرد.
ایشان-همانطور که گفتیم- تحصیلاتشان در زمینه زبانهای باستانی ایران بود ولی به اهمیت زبانشناسی همگانی با عمومی واقف بودند و این را در گروه در دو بخش مجزا کردند.
اما نکته دیگری را که باید یادآوری کنم این است که به خصوص از سالهای 50 به بعد تشکیل کنگرههای ایرانشناسی موقعیت و فرصتی بود برای همه زبانشناسانی که بهخصوص مثل ما در دانشگاه تهران و یا جاهای دیگر کار میکردند،تا بتوانیم مقالههای خودمان را در زمینه زبانشناسی نوین و کاربردها و معیارهایش در بررسی فارسی ارائه دهیم."