خلاصه ماشینی:
"عنصری بلخی: در باب ابوالقاسم حسن بن احمد عنصری بلخی (م431 ق), از قصیده سرایان بزرگ, بایسته است به قول شادروان بدیع الزمان فروزانفر استناد کرد که نوشته است: (دماغ او از دو شاعر بزرگ عرب: ابو تمام طائی و احمد بن حسین متنبی, متأثر و به طرز خیال و سبک ایشان پرورش یافته, طریقه این دو را در فارسی نشان می دهد; بلکه اشعارشان را هم گاهی ترجمه می کند; مثل این بیت: به تیغ شاه نگر, نامه گذشته مخوان که راستگوی تر از نامه تیغ او بسیار که ترجمه این بیت ابو تمام است: السیف اصدق ابناء من الکتب فی حده الحد بین الجد و اللعب و مثل این بیت: تو ای شاه ار زجنس مردمانی بود یاقوت نیز از جنس احجار که ترجمه بیت معروف متنبی است: فان تفق الانام و انت منهم فان المسک بعض دم الغزال و این بیت: گر به رزم اندر بود لشکر پناه خسروان چون که روز رزم باشد تو پناه لشکری بالجیش تمتنع السادات کلهم والجیش بابن ابی الهیجا تمتنع30 منوچهر دامغانی: ابوالنجم احمد بن قوس بن منوچهری دامغانی (م 432 ق ), گذشته از آنکه (بسی دیوان شعر تازیان) را از برداشته31, بعضی از قصاید معروف شاعران تازی گوی را استقبال و گاه برخی از ابیات عربی را تضمین کرده و بیش از دیگر شاعران قدیم ما, به دانستن زبان تازی و اطلاع از ادب آن, تفاخر و تفاضل داشته و در تضمین دو بیت از شاعر عرب گفته است: (منجم به بام آمد از نور می گرفت ارتفاع سطر لابها ابر زیر و بم شعرا عشی قیس همی زد زننده به مضراب ها و کأس شربت علی لذة و اخری تداویت منها بها لکی یعلم الناس انی امرؤ اخذت المعیشة من بابها)32 به یادآوری لازم است گفته شود که: (گویا منوچهری سهو کرده یا مأخذی که او داشته است, این شعر را به اعشی نسبت داده بوده است; ولی جاحظ آن را به انونواس نسبت داده است…)."