خلاصه ماشینی:
"علت این نارسایی نخست کمبود نشانههای لازم برای حروف مصوت زبان است؛و سپس انبوه نشانهها برای حروف صامتی که امروز بیشتر فارسیزبانان آنها را یکسان تلفظ میکنند(مانند ز،ذ،ظ،ض)؛و آنگاه بینظمی در سر هم یا جدا نوشتن کلمات مرکب.
در سده دوم هجری خلیل بن احمد عروضی فراهیدی(100-170 هـ ق)هشت علامت فتحه،ضمه،کسره، سکون،شد،مد،همزه،و صله را برای حرکات و چگونگی نگارش اصوات وضع کرد که از این میان چهار نشانه زیر،زبر،پیش و مد در واقع بجای حروف مصوت برای نشان دادن هجای کلمات در زبان عربی و فارسی به کار رفته است.
نحوه اشتقاق در این زبان چناندست که حروف یک ماده از کلمه حضور خود را در واژه مشتق حفظ میکند،اما حرکات آن طبق قواعد معینی تغییر یافته گاهی چند حرف صامت دیگر مانند م،س،ت،ن به آن افزوده میشود.
5. حرکت اضافه که در زبان فارسی پیوسته با کسره e تلفظ میشود ولی کمتر حرف و نشانهای برای نمایاندن آن به کار رفته،پیشنهاد میشود که به صورت همزه جدا و در مواردی که به صورت ی تلفظ میشود با دو نقطه در زیر ی نشان داده شود؛مانند کتابء من،حالء شما،مالء کیست،إسم،شما چیست،صاحبء خانه،زبانء درازیست(در برابر«زبان درازیست»)،صدای در،پاشنهی در،توی خانه،جامهی کهنه،کوی دوست،آوای آشنا، راهء دور،قدءبلند،هوای تازه،شامء شوم،دوی هزار متر،نورء خورشید.
نوشتن همزه به گونه یاء در این سه کلمه آخری به ما میگوید که حرف پیشین همزه(مثلا«ل»در ناپلئون دارای چه مصوتی است،با اینکه حرکت خود همزه به صورت واو پس از آن نشان داده شده است."