چکیده:
در کشوری که بیشترین حملونقل مسافر آن از طریق جاده و اتوبوس انجام میگیرد نداشتن مقررات لازم و کافی در این زمینه اسفبار است.رابطهء حقوقی مسافر با فروشندگان بلیت و متصدیان حملونقل به طور دقیق مشخص نیس و اینکه در صورت بروز حادثه به کجا مراجعه کنند و جبران خسارت را از چه کسی بطلبند،نامعلوم است. این مقاله بررسی معضل حملونقل جادهای مسافر است که نقاط ضعف آن را نشان میدهد و خواستار تصویب مقررات و قوانینی از سوی قانونگذاران در این زمینه است.
خلاصه ماشینی:
"اما با کمال تأسف،در مورد حملونقل جادهای مسافر در حقوق ایران مقررات خاصی یافت نمیشود،در حالی که فصل هشتم قانون دریایی ایران،در مورد حمل و نقل دریایی مسافر حاوی مقرراتی است و وظایف و حقوق و مسئولیت طرفین قرارداد تابع آن مقررات میباشد و در خصوص حملونقل هوایی مسافر هم باید توجه داشت که مطابق قانون مصوب سال 4631،مسئولیت متصدی حملونقل هوایی در داخل کشور تابع مقررات کنوانسیون 9291 ورشو و پروتکل 5591 لاهه میباشد1و همچنین در زمینهء حملونقل ریلی هم در سطح داخلی و هم حمل و نقل ریلی بین المللی مقرراتی موجود و مجراست.
41-نحوهء عمل مؤسساتی که به روی عموم باز هستند و قبول مسافر میکنند و دفتر دارند و در آنجا به اشخاص بلیت مسافری میفروشند،یعنی قرارداد حملونقل که در آن مؤسسات به کار گرفته میشوند به چه اشخاصی تعلق دارد،آیا متعلق به آن مؤسسات است یا اینکه در اجارهء آنهاست؟اگر مورد اجاره است،راننده و کمک راننده توسط مالک ماشین استخدام شده و یا وسیلهء مؤسسهء مسافربری؟آیا از نظر انضباطی و رعایت ساعات کار و نظم و ترتیب از چه شخصی تبعیت میکنند و تابع چه مقرراتی هستند و مشخص نیست اگر راننده و کمک راننده در استخدام مالک اتوبوس باشند،مؤسسه چه کنترلی روی آنها دارد.
رانندهء خسته،خوابآلود،معتاد و در مواردی فاقد تربیت صحیح اخلاقی و اجتماعی استخدام کردن و جان اشخاص را به او سپردن معلوم است که چه فجایعی را در پی خواهد داشت،اما اگر این کار نظم و ترتیب درستی به خود بگیرد و حملونقل مسافران به مؤسساتی سپرده شود که از نظر مالی دارای بنیهء کافی باشند و مقررات لازم و منطبق با استانداردهای جهانی در زمینهء حملونقل مسافر وضع شود،این وضع شدیدا آشفته و غیر قابل تحمل و آبروریزانه خاتمه پیدا خواهد کرد."