خلاصه ماشینی:
"توصیف خدا در قرآن(شرح و تفسیر هشت آیهی برگزیده پیرامون«توحید»از کتاب دین و زندگی سال اول دبیرستان) چکیده موضوع«توحید»و«اسماء الهی»در آیات بیشماری از قرآن کریم به کار رفته است.
در این آیه و آیهی پس از آن،پروردگار متعال حجتی را ذکر میکند که آن را به حضرت ابراهیم علیه السلام داده بود تا با آن علیه مشرکان احتجاج کند و آنان را به دینی که خداوند به سوی آن هدایت کرده(آیین توحید)است،فراخواند.
» با اینکه آن حضرت،خدا بودن«ستاره»و«ماه»را قبول نداشت،ولی ظاهر آیه حکایت از آن دارد که آن دو را پروردگار خویش میداند،به این دلیل که حضرت ابراهیم در پی بیان برداشت و مقدمهچینی خویش بوده و وقتی متوجه اشتباه خویش میگردد،صادقانه و خالصانه خود را به خدای میسپرد که او را هدایت کند و این طرز بیان عاری از اشکال است.
از دو آیهای که تحلیل آنها از نظر گذشت میتوان گفت:اینکه قرآن کریم در آیات بیشماری،آسمانها،ستارگان و کهکشانها را آیات خدا مینامد،بدین سبب است که آسمانها کتاب تکوینی عظیم پروردگار است.
منطق ابراهیم علیه السلام نیز این بود که پروردگار آفرینش،لحظه به لحظه بر همهی موجودات جهان افاضهی وجود میکند و همواره نسبت به همهی موجودات جهان حاضر است.
» معنای دقیقتری نیز در آیهی فوق نفته است و آن اینکه حضرت ابراهیم خواسته است با جملهی«و قد هدین»با خود هدایت،استدلال کند،نه اینکه بگوید با داشتن هدایت،احتیاجی به استدلال ندارم و همین هدایت او دلیل بر این است که خداوند پروردگار من و همهی جهانیان است [طباطبایی،7141 ق:172]."