چکیده:
بسم الله الرحمن الرحیمالحمد لله الذی علمنا البیان، و الصلوة و السلام علی من نزل علیه القرآن، و
علی آله الذین هم ینابیع الإیمان.آن کس که به قرآن و خبر زو نرهیآنست جوابش که جوابش ندهی(سعدی شیرازی)نظم و نثر از مضامین قرآن و روایات اثرپذیری غیر قابل انکار داشتهاند.این تأثیر
در اشعار سعدی شیرازی-که از جهت محتوای اعتقادی، تربیتی و...مقام ویژهای در بین
شاعران پارسی زبان دارد-دیدنیتر است که در این مقاله به گوشههایی از آن اشاره
میگردد.
خلاصه ماشینی:
"سعدی در این بیت صریحا مستفیض از کلام الهی است که در چند مورد از قرآن کریم آمده است:1-آیهی 37 و 38 سورهی«الزمر»:«الیس الله بکاف عبده و یخوفونک بالذین من دونه و من یضلل الله فماله منهاد و من یهد الله فماله من مضل ألیس الله بعزیز ذی انتقام»:آیا خداوند برای حمایت و رعایت بندهی خود کافی و بینیاز کنندهی از دیگران نیست.
و نیز گفته است:دانی چه گفت مرا آن بلبل سحریتو خود چه آدمئی کز عشق بیخبرییعنی آیا میدانی که بلبل خوش آواز به گاه سحر با نغمهی خود چه نکتهای را به من الهام کرد؟الهام کرد:با وجود آنکه من پدیدهای حقیر و پرندهای کوچک و در ردهی جانوران خسیس و فرومایه هستم در فرصتهای مغتنم هرگز از تسبیح حضرت باری (تعالی)باز نمیایستم، و سحرگاهان-که بهترین لحظات ارتباط با خدا است آوای عشق به او را سر میدهم؛اما تو ای انسان-که خویشتن را برترین پدیدهی وجود را شرف مخلوقات بر میشمری چگونه و چرا از اظهار عشق به خدا دریغ میورزی و زبان به تسبیح او باز نمیگشایی؟!آبشخور این ابیات-بر روی هم-آیات قرآنی و به ویژه آیهی 46 سورهی «الإسراء»است:«تسبح له السموات السبع و الأرض و من فیهن و إن من شیء إلا یسبح بحمده و لکن لا تفقهون تسبیحهم إنه کان حلیما غفورا»:خدای را آسمانهای هفتگانه و زمین و هر آنچه در آنها است تسبیح و تقدیس میکنند؛و هیچ پدیدهای وجود ندارد مگر آنکه از رهگذر حمد و ستایش خدا او را تقدیس کرده و ساحت مقدس او را از هر عیب و خردهای منزه اعلام مینماید؛لکن شما کیفیت تسبیح و تقدیس آنها را درست باز نمییابید."