چکیده:
در سرزمین پاکستان از دیرباز دانشوران و پژوهشگران و استادان فرهیخته و اندیشمندی وجود داشتهاند که مطالعه و وقت و اشتغال خود را بیدریغ در راه گسترش زبان و ادبیات فارسی و فرهنگ و تمدن آن مصروف کردهاند و متوجه بودهاند که زبان فارسی با ظرفیت بالایی که داراست، سرمایة بزرگ معنوی و عامل مهم تهذیب اذهان مردم در طول تاریخ بوده و ریشه و پیشینة طولانی و جایگاه بیبدیل در ساخت فرهنگی، علمی و ادبی ادوار گذشتة آن سرزمین داشته است و به سبب گنجینههای بسیار ارزشمندی که در زمینههای مختلف دانش بشری به ویژه در عرصة تاریخ و ادبیات و عرفان به یادگار گذاشته است و در ارتباط فرهنگی بین مردم و همبستگیهای مفید بین المللی، نقش تعیین کنندهای ایفا کرده است، اهمیت آن بر هیچ صاحب بصیرتی پوشیده نیست و باید صیانت و حفظ شود. در این میان، بزرگانی همت نموده در حیطههای آموزشی و غیر آموزشی و خدمات علمی، فرهنگی، جاری و مستمر، توجه ویژهای برای حفظ و اعتلای فرهنگ و ادب فارسی ایفا کردهاند. از جمله در عصر ما، باید از زنده یاد پروفسور دکتر سید محمد اکرم شاه، انسان پاک دل و پاک عقیده و استاد کرسی اقبال شناسی و هجویری شناسی و مدیر اسبق گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پنجاب پاکستان و یکی از نامداران دانشور این کشور یاد کرد که اخیرا دیده از جهان فروبست و به بارگاه خداوند پیوست. جای شبهه نیست که به هر روی زندگی، محدودیت زمانی دارد و آدمی پیمانۀ عمرش زود پر میشود و عاقبت در میگذرد و چه نیکوست که با نام خوش در گذرد و دوران پرنشیب و فراز حیاتش را به خوبی روایت کنند و به تصویر کشند. خنک تنی که پس از وی حدیث خیر کنند که جز حدیث نمیماند از بنی آدم اینجانب که نزدیک نیم قرن با روانشاد دکتر اکرم شاه، آشنا و مانوس بودم و خصایل حمیده و صفات بارز و پر ارزش و چهرة معنوی و مصمّم و پرتلاش و فعالیتهای فکری ایشان را به خاطر دارم خویشتن را موظف میدانم محورهایی از زندگی او را به پیشنهاد مدیر محترم اجرایی دانش بنگارم. لذا این نوشته، یادکرد و نگاهی درخور به زندگی و آثار و شخصیت این استاد بزرگ و فرزانه است که از دیدگاه ارجمندتان میگذرد.
In Pakistan, there have been educated and thoughtful scholars and professors who have devoted their time and study to the development of Persian language and literature and civilization, and they have realized that this language is a great spiritual capital and has a special place in cultural, scientific and literary construction.
Among these, we should mention the memory of Dr. Seyed Mohammad Akram Shah, a pure hearted person the Professor of the Iqbal studies and Hajviri studies, the former director of the department of Persian language and literature at the Punjab university, who passed away recently.
I have been familiar with this great personality for nearly five decades and I remember his distinct and for valuable qualities, his intellectual activities.
I feel is necessary to present readers, some aspects of his life, which were requested by the honorable executive director of Danesh Quarterly, about this great man.