چکیده:
ادبیات دیرینۀ فارسی نمونه های گرانقدر از مفاهیم نفس و حوائج آن را در خود جای داده است. چون
می دانیم که نفس از قبیل نفس لوّامه، نفس اماره و نفس مطمئنه در فطرت انسانی وجود دارد به
همین نسبت اغلب شاعران زبان فارسی نفس انسانی را در اشعار خود جای داده اند تا آنجا که درباب
این که چطور می توان آنسان یک سالک و عاشق شود که از رزایل نفس آماره پرهیز کند تا به درجه
علیین رسدء اشعار بسیاری سروده اند. پروردگار به نفس لوامه در قرآن قسم خورده و انسانی که
بشارت راضیه و مرضیه را طی نموده به نفس مطمئنه رسیده است. مقاله حاضر اندیشههای شیخ
فرید آلدین عطار درباره نفس انسانی را بررسی می کند. عطار به انسان با دیدی عارفانه نگریسته و
انسان والا کسی را می داند که به اخلاق خلیفه الهی در روی زمین متصف شده است واعمال و
حرکات و سکنات او قسمی باشد که طبق خواست خداوند از انسان است.
Abu Hamid bin Abu Bakr Ibrahim better known by his pen-name
Farid ud-Din is one of greatest Sufi Poet-philosophar،theretician of
Sufism، devotional seeker of truth.
This paper an effort to explore the unrivaled contribution of Attar
in development of Sufism، Comprehension of Self.The actual aim
of this research paper is the presentation of Attar's experience of self
i-e The accusatory self (reproachful) commanding self (carnal self)
The peaceful self (higher self).It further discusses the levels of Self
within Us and how the path of recognition of the self is the path that
takes one to a contact with the Absolute.
Overall the paper is an analytical approach to Attar's poetry which
finally cautious human beings the pernicious results of carnal Self
here and in hereafter if we let it grow.