چکیده:
شماری از مستشرقان در آثار خود، ضمن بررسی تاریخ صدر اسلام این ادعا را طرح کردهاند که اسلام دینی آخرتگرا و به تأسیس نهادهای دنیوی بیاعتنا بوده است. این پژوهش با روش توصیفی - تحلیلی و اتکای بر شواهد و مستندات گوناگون، تلاش دارد تا مسئله توجه به تأسیس نهادهای دنیوی را در صدر اسلام بررسی نماید. از اینرو، برای دستیابی به این هدف، بهطور ویژه تأسیس نظام آموزشی در صدر اسلام را مطالعه نموده است. یافتههای پژوهش حاضر نشان داد که استدلال تاریخی به سود این ادعاست که رسول خدا(ص) در عصر خود، نظامی آموزشی را بنا نهاد. عوامل مختلفی در تأسیس این نظام آموزشی موثر بوده است که مهمترین آن، خصلت اسلام بهعنوان دینی که پیروان خود را به بهرهمندی از دنیا بر محور توحید و عبودیت امر کرده است و دیگر اینکه، پیامبر(ص) برای آموزش اسلام به تازه گروندگان، مجاهدت بسیار نمود و به این آموزش جهت بخشید.
Several Orientalists examined the history of early Islam and claimed that Islam is an exclusively apocalyptic religion without any concern about the establishment of secular institutions. This research tries to investigate the condition of secular institutions during this period. In order to achieve this goal, a study on the establishment of the educational system has a central role. The findings show that the historical evidence demonstrates that Prophet Muhammad (PBUH) established an educational system based on the characteristic of Islam as a religion that commands its followers to benefit from worldly life, respecting monotheism and devotion. The Prophet was seriously concerned about teaching Islam to new converts.