چکیده:
یکی از نیازهای اساسی والدین و مربیان در امر تربیت و پرورش اخلاقی کودکان، برقراری ارتباط سالم با
آنهاست. ارتباط صحیح بین پدر و مادر و روابط سالم آنان با کودکان، اولین و مهمترین زمینه رشد و
پرورش اخلاقی نونهالان است. اساس تربیت سالم نونهالان جامعه، بستگی کامل به سلامتی خانواده دارد و
سلامتی خانواده مستلزم ارتباط سالم بین اعضای خانواده است. خانه و مدرسه در انجام وظایف تربیتی
مکمل یکدیگرند خانه مدرسه اول فرزند و مدرسه، خانه دوم اوست و اگر این دو نهاد روشها و برنامههای
هماهنگ نداشته باشند، در روند رشد کودک اختلال به وجود میآید. بین روشها و منشهای خانه و
مدرسه باید همسویی و تشابه وجود داشته باشد و یکی از این دو کانون، کار دیگری را خنثی نکند، بلکه به
عنوان دو جریان همدل و مکمل عمل کنند. مدرسه باید پیشاهنگ ارتباط با خانه باشد و با روشهای
گوناگون اسباب مشارکت فکری اولیا را در امر تعلیم و تربیت فرزندانشان فراهم کند. نتایج نشان داد
همکاری این دو را همکاری در مسائل آموزشی و پرورشی تشکیل می دهد. نخستین نکته اینکه والدین
باید نسبت به پایه تحصیلی و عناوین دروس فرزند خودشان اطلاع کافی داشته باشند و با مطالعه مقدمه و
مطالب آغازین کتاب های درسی آگاهی نسبی بدست آورند. شناخت نقاط ضعف درسی دانشآموز و
همفکری برای آن ضرورت دیگر ارتباط خانه و مدرسه است. پژوهشها نشان میدهد پدر و مادر و
خانواده نقش مهمی در آموزش و تربیت دانشآموز دارد. گرایش مثبت دانشآموز به مدرسه، تمایل به
حضور بیشتر، دستیابی به دستاورد بهتر، رشد پیشرفت درسی، احساس امنیت، پیدا کردن اعتماد به نفس،
نگرش بهتر به معلم و مدرسه و ادامه تحصیل از نتایج مشارکت بیشتر و نقش والدین در امر آموزش است.
فواید مشارکت پدر و مادر برای مدرسه این است که فرایند یاددهی-یادگیری موثرتر میشود،
دانشآموزان نظرات و فرهنگ خانواده را بهتر درک کرده و اخلاقیتر و اجتماعیتر رفتار میکنند.