چکیده:
با توجه به اینکه تاکید مراکز درمانی بر کاربری، تکنولوژی و درمان است، طراحی آنها برپایه عملکرد است و همین امر باعث شده است که این فضا کاربر پسند نباشد. کودکان با همه حواس خود فضای اطراف را درک میکنند و محیط ساخته شده را با جزییات بیشتری درک میکنند. ماندن در بیمارستان برای کودکان ترسناک است و تنها چیزی که آنها را آرام میکند یک فضای دلنشین و تنش زدا که متناسب با نیازهای روحی و جسمی آنها طراحی شده و صد البته همراهی خانواده با انها است. کودک زمانی که برای اولین بار به مرکز درمانی مراجعه میکند، احساسی نسبت به انجا ندارد اما چون عموما فضاهای درمانی ما خشن هستندء کودکان شرطی میشوند و نسبت به پزشکان و محیط ترسیده میشوند. اما اگر برعکس این موضوع اتفاق بیفتد و فضا مانندیه شهر بازی یا مهد کودک باشد که بچهها بیشتر در این فضاها به شادی پرداختهاند و حس خوبی داشتند، شرطیسازی مثبت رخ داده و باعث دید مثبت آنها به فضاهای درمانی میشود. از بازی میتوان به عنوان یکی از اصلیترین و بنیادیترین فعالیت کودکان نام برد. کودک برای بروز علاقهمندیهای خود از بازی استفاده میکند و با ان احساسات خود را بیان میکند. بازی باعث کم شدن سطح استرس و اضطراب در کودک میشود. به همین علت پیشنهاد میشود که در مراکز درمانی کودکان از بازی و بازی درمانی استفاده شده و فضاهایی مخصوص این کار طراحی و تعبیه شود. در این پژوهش از ابزار جمع اوری اطلاعات (مطالعات کتابخانهای, اسناد و مدارک مرتبط) استفاده شده است و اصول و الگوهایی مرتبط با موضوع مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت و سعی شد با شناخت و بکارگیری از بازی درمانی و روانشناسی محیط راهکارهایی برای ایجاد فضای معماری مناسبی برای بازی کودکان در فضای درمانی ارائه شود.