چکیده:
ﺑــﺰه دﯾــﺪﮔﯽ، ﯾــﮏ ﭘﺪﯾــﺪه زﯾﺴــﺘﯽ، اﺟﺘﻤــﺎﻋﯽ و رواﻧــﯽ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﺮای ﭘﯿﺸــﮕﯿﺮی از آن اﺗﺨــﺎذ ﺗــﺪا ﺑﯿﺮ ﻫﻤــﻪ ﺟﺎﻧﺒــﻪ از ﺳــﻮ ی ﺟﺎﻣﻌــﻪ ﺿــﺮور ی ﻣــﯽ ﻧﻤﺎﯾــﺪ «پیشگیری غیر کیفری»، ﺑﻪ وﯾـ ﮋه در ﻣـﻮرد اﻃﻔـﺎل ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻟﺤـﺎظ وﺿـﻌ ﯿﺖ ﺧـﺎص روﺣـ ﯽ و ﺟﺴـﻤ ﻋﻼوه ﺑـﺮ اﻋﻤـﺎل ﺗـﺪا ﺑﯿﺮ ﭘﯿﺸـﮕ ﯿﺮاﻧﻪ اﻓﺘﺮاﻗـ ﯽ، ﻣـ ﯽ ﺑﺎﯾﺴـﺖ در ﯾـ ﮏ اﻗـﺪام ﮔﺴـﺘﺮده، ﻣﻘـﺪم ﺑﺮ ﺑﺰه دﯾﺪﮔﺎن ﺑﺰرﮔﺴﺎل ﻗﺮار ﮔﯿﺮﻧـﺪ. ﺑـﻪ وﯾـ ﮋه ﺗﻮﺟـﻪ ﺧـﺎص ﺑـﻪ اﻃﻔـﺎل ﻫﻨﮕـﺎﻣ ﯽ ﮔﺴـﺘﺮش ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﻃﻔـﻞ وارد ﻗﻠﻤـﺮو ﻓﺮآ ﯾﻨـﺪ ﮐﯿﻔـﺮ ی ﮔـﺮدد و رﻓﺘـﺎر ﺑﺰرﮔﺴـﺎل» ﻓﻌـﺎل ﯾـ ﺎ ﺗـﺮک ﻓﻌﻞ «ﻣﻮﺟـﺐ ﻧﻘـﺾ ﺣﻘـﻮق آﻧﻬـﺎ ﺷـﻮد، در اﯾـ ﻦ ﺻـﻮرت او ﺻـﺮﻓﺎ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﯾـ ﮏ ﻃﻔـﻞ ﻋﺎدی ﻣﻮرد ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﺒﻮده ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑـﺰه د ﯾـ ﺪه ﯾـ ﺎ ﻗﺮﺑـﺎ ﻧﯽ را ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل ﺧﻮاﻫـﺪ داﺷﺖ. ﺑﻨـﺎﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎﯾـ ﺪ ﭼـﺎرهای اﻧﺪﯾﺸـ ﯿﺪ ﺗـﺎ ﭼﻨـ ﯿﻦ اﻃﻔـﺎل، از ﭼﺮﺧـﻪ ﻣﻌ ﯿـ ﻮﺑﯽ ﮐـﻪ در آن ﻗـﺮار دارﻧــﺪ ﺑــﻪ ﺳــﻮ ی ﯾــﮏ زﻧــﺪﮔﯽ ﺳــﺎﻟﻢ و ﺟﻬــﺖ دار ﻫــﺪاﯾﺖ ﮔﺮدﻧــﺪ. ﺟــﺮاﯾﻢ ﺟﺴــﻤﺎﻧﯽ اﻃﻔــﺎل دو ﺑﺨــﺶ ﮐــﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨــﺪاز: 1 – ﻣﺮاﺣــﻞ ﺟﻨﯿﻨــﯽ و دوران اوﻟﯿــﻪ رﺷــﺪ 2 - ﻣﺮاﺣــﻞ دﯾﮕــﺮ رﺷــﺪ، ﯾﻌﻨــﯽ ﺑــﺎﻻﺗﺮ از دوران ﺟﻨﯿﻨــﯽ و ﺷــﯿﺮﺧ ﻮارﮔﯽ، اﻃﻔــﺎل ﺑــﺰه دﯾــﺪه ی ﻣــﻮرد ﺑﺤﺚ در اﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﻟﺰوﻣﺎ اﻃﻔـﺎل ﻏﯿـﺮ ﺷـﯿﺮﺧﻮار ﻧﯿﺴـﺘﻨﺪ و ﭼـﻪ ﺑﺴـﺎ اﻃﻔـﺎل ﺷـﯿﺮﺧﻮار ﻧﯿـ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﻋﻤﺎل ارﺗﮑﺎﺑﯽ واﻗﻊ ﺷﻮﻧﺪ.
خلاصه ماشینی:
در برخی از جرایم مرتبط با تمامیت جسمانی اشخاص، طفولیت مجنی علیه عامل اصلی در جرم انگاری محسوب می شود و به عبارت دیگر در اینگونه جرائم، طفل بودن بزه دیده باعث گردید تا قانونگذار مقررات ویژه ای در راستای حمایت از بزه دیدگی آنها وضع نماید چرا که صدمه های وارده به تمامیت جسمانی اطفال در این گونه جرائم خصوصیتی داشته که به غیر اطفال ایراد چنین صدمه هایی ممکن نمی باشد.
البته برخی از فقهای امامیه نیز بدون اینکه قائل به تفصیل شوند فرموده اند که برای آن شتری واجب است مطلقا« خواه بروید و یا نروید و خواه پیشین باشد یا پسین» (فیض، 1393: 284) بخش دوم: قطع زبان طفل قانونگذار برای جلوگیری از احتمال تضییع حق طفل، در خصوص این بزه نیز مقررات حمایتی ویژه ای را درباره وی مستقلاً مورد تصریح قرار داده که ذیلاً بدان اشاره می شود: توجهاً بر این که در اعضا انسان اصل بر صحت و سلامت است حتی اگر کارایی و سلامت عضو هنوز به منصه ظهور نرسیده، ماده 107 قانون دیات و ماده 614 مجازات مصوب 1392 اشعار می دارد که: « بریدن زبان کودک قبل از حد سخن گفتن موجب دیه کامل است.
در قوانین بعد از انقلاب نیز در متون قانونی تا سال 1375، مستند قانونی مبنی بر بزه تلقی شدن تکدی و هم چنین استفاده از اطفال برای تکدی به چشم نمی خورد، فلذا می توان گفت که دیدگاه مقنن ایران تا سال 1375 جرم زدایی از اعمال مزبور بوده است، تا اینکه به لحاظ ضرورت موضوع و شیوع فراوان آن و تلقی جدی مقنن در خصوص حمایت از حقوق اطفال بزه دیده، در سال 1375 مقنن طی ماده 713 قانون مجازات تعزیرات تصریحاً مقرر داشت که: « هر کس طفل یا.