چکیده:
در اسلام بر اجرای دقیق حدود الهی وعدم مسامحه در اقامۀ آنها تاکید فراوانی شده است. بااینحال این پرسش مطرح است که با وجود همۀ این تاکیدات، آیا شارع بر اثبات حدود اصرار دارد یا اینکه شارع درصدد این است که حتیالامکان حد بر افراد گنهکار ثابت نشده و ایشان بهوسیلۀ توبه و
بازگشت از گناه، عمل ناپسند خود را جبران نمایند؟ این پژوهش که با روش کتابخانهای و رجوع
به کتب روایی و با هدف بررسی تمایل شارع نسبت به ثابت شدن حدود بر گنهکاران انجام شده
است، با بررسی روایات به این نتیجه رسیده است که نه تنها شارع برای عدم اثبات حدود قوانین سختگیرانهای را وضع کرده است، بلکه سعی داشته است تا با اشارات و بیان عبارات ظریف، مردم
را از پیگیری مراحل اثبات حدود بازدارد. در بعضی روایات نیز، از اثبات حدود ابراز ناخرسندی
شده است.
فی الاسلام ترکیزات کثیره علی التطبیق الصارم للحدود الالهیه وعدم التسامح فی اقامتها. ولکن یطرح هذا التساول انه رغم کل هذه التاکیدات هل الشرع یصر علی اثبات الحدود ام ان الشرع یعنی انه ولو امکن لا یقیم الحد للمذنبین فیتوبون ویتوبون عن ذنوبهم وسیياتهم یکافي؟ ان هذا البحث الذی اجری بطریقه المکتبه وبالرجوع الی الکتب القصصیه، بهدف التحقق من مدی استعداد الشرع لاقامه الحدود علی المذنبین، توصل الی ان الشرع لم یضع قواعد صارمه لعدم اثباته فحسب. حدود المذنبین، بل حاول منع الناس من اتباع خطوات اثبات الحدود من خلال الایماءات والتعبیرات الرقیقه. وقد ورد فی بعض الروایات الاستیاء من اثبات الحدود.
خلاصه ماشینی:
بااینحال این پرسش مطرح است که با وجود همۀ این تأکیدات، آیا شارع بر اثبات حدود اصرار دارد یا اینکه شارع درصدد این است که حتیالامکان حد بر افراد گنهکار ثابت نشده و ایشان بهوسیلۀ توبه و بازگشت از گناه، عمل ناپسند خود را جبران نمایند؟ این پژوهش که با روش کتابخانهای و رجوع به کتب روایی و با هدف بررسی تمایل شارع نسبت به ثابت شدن حدود بر گنهکاران انجام شده است، با بررسی روایات به این نتیجه رسیده است که نه تنها شارع برای عدم اثبات حدود قوانین سختگیرانهای را وضع کرده است، بلکه سعی داشته است تا با اشارات و بیان عبارات ظریف، مردم را از پیگیری مراحل اثبات حدود بازدارد.
در روایت دیگر نیز وقتی شخصی برای اقرار نزد امیرالمومنین(علیه السلام) میآید، حضرت رو به مردم میکنند و میفرمایند: «اگر احدی از شما مرتکب چنین عمل زشتی شود، آیا عاجز است از اینکه همانگونه که خداوند گناه او را پوشانده است، گناه خود را مخفی نگه دارد؟» (صدوق، 1413، 4، 31) که صریحاً اشاره میکند که شخص گنهکار، گناه خود را مخفی نگه دارد و برآن اقرار نکند.
با اینکه حضرت در مقام بیان حکم بودهاند و اگر اجرای حد برای طهارت شخص و پاک شدن وی از گناه ضرورت داشت باید توسط امام(علیه السلام) بیان میشد و حال که اشارهای به آن نشده، دلالت دارد بر اینکه اقرار و مورد حد قرار گرفتن تأثیری در تحقق توبه ندارد و مطالبی که قبلاً از روایات در فضیلت توبه نسبت به حد فهمیده شد نیز مؤید همین مطلب است (صدوق، 1413، 4، 39).