چکیده:
زیباییشناسی سخن پارسی تحلیل شعر فارسی از دیدگاه بدیعی و بیانی و بهطورکلی از دیدگاه بلاغی است؛ آنگاه که به تحلیل شعر از دیدگاه بیانی میپردازیم، تشبیهها، استعارهها، کنایهها، مجازها و نمادهای آن را باز مینماییم یا هنگامی که از زاویۀ دانش معانی از غرض ثانوی سخن شاعرانه سخن میگوییم یا حتی وزن عروضی بیتی را باز مینماییم، همه تحلیلهای زیباییشناختی سخن پارسی است. سیف فرغانی از شاعران برجستۀ فارسی است که قرارگرفتنش در کنار سعدی در یک قرن، و همچنین به دلیل مهاجرتش به منطقۀ آسیای صغیر باوجود لطافت طبع و غزلهای بسیار دلنشینش آنطور که باید شناخته نشده است؛ این پژوهش سعی دارد زیباییهای کلام سیف فرغانی را بشناساند؛ از اینرو، پژوهش حاضر به زیباییشناسی ساختاری در اشعار سیف فرغانی میپردازد و صنایع بدیعی و آرایههای ادبی و همچنین ظرافتهای زبانی غزلهای سیف فرغانی را شرح داده، به تاثیرپذیریهای این شاعر لطیفطبع قرن هفتم هجری، از سعدی استاد بزرگ سخن نیز میپردازد.
The aesthetics of Persian language is the analysis of poems' figures of speech. When we are analyzing the diction of Persian poems, we find similes, metaphors, allusions, synecdoches and symbols or when we are speaking of the secondary objective of the poet or even we talk about the prosodic meter of a poetry; all are aesthetic analysis of Persian language. Seyfe Farghani is one of the greatest poets in Persian language, but his coincide with the great, Saadi, and his immigration to Minor Asia, were the causes of his remaining unknown; he has been not known as he should be in spite of his wits and harmonious lyrics. Therefore, this research has analyzed the structural aesthetics of Seyfe Farghani’s lyrics, figures of speech and sensibility. This article also indicate the influence of Saadi Shirazi on this witty poet in 7 A.H.