چکیده:
در ایران، نظام حقوقی جمهوری اسلامی، نظامی برخاسته از یک انقلاب مردمی است و طبعا قانون اساسی، انعکاس ارزشهای انقلابی مردم است، یکی از ارزشهای انقلاب اسلامی که در شعارهای انقلابیون انعکاس وسیع داشت آزادی بود. به همین دلیل، قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، با احترام به آزادی به تصویب قوه موسس رسیده است، هر چند برداشت متفاوت از این ارزش بشری به خوبی در مذاکرات تصویب قانون اساسی متبلور است ولی اجمال مشروح مذاکرات از وجود دغدغه آزادی اطلاع میدهد. این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی و با ابزار کتابخانهای- اسنادی و به بررسی تبین آزادیهای عمومی و محدودیتهای آن در حکومتهای اسلامی سکولار و حقوق بشر میپردازد.
خلاصه ماشینی:
کلید واژگان: آزادی، آزادیهای عمومی، محدودیت ها، حکومت اسلامی مقدمه انسان موجودی اجتماعی و برخوردار از کرامت ذاتی است بنابراین شکل گیری زندگی او و تداوم آن مستلزم مشارکت در امور جامعه و همکاری با هم نوعان خویش است که با ورود فرد به عرصۀ دکترای حقوق عمومی و مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد میناب yaser.
برای نمونه، بند 3 ماده 18 میثاق مقرر داشته است: «آزادی ابراز مذهب یا معتقدات را نمیتوان تابع محدودیتهایی نمود، مگر آنچه منحصراً به موجب قانون پیشبینی شده و برای حمایت از امنیت، نظم، سلامت یا اخلاق عمومی یا حقوق و آزادیهای اساسی دیگران ضرورت داشته باشد» (همان: 101)، که این مورد به موضوع محدودیتهای آزادی مذهب اختصاص دارد.
کورش منشور حقوق بشر خود را بر استوانهای سفالی نقش میکند و آن را به اطلاع مردم میرساند، تا مردم تحت فرمانش در سرزمینهایی که فرمان میرانده است در آسایش و راحتی زندگی کنند (هاشمی، 1390: 115) در متون اسلامی چنین میانگارند که کوروش همان ذوالقرنین بوده و خداوند به او در روی زمین قدرت بخشیده و امکانات زیادی را در اختیارش قرار داده تا برای دادگستری قدم بردارد.
زیرا تمام افراد آزاد و مساوی خلق شده اند و هیچ کس بر دیگری برتری نداشته و حق تسلط بر هم نوعان خود را ندارند، اما روسو معتقد است که چون انسان اجتماع پذیر است، پس باید زندگی در کنار هم نوعان خود را داشته باشد پس قوانین و قراردادهای اجتماعی را برقرار میکند که این قوانین هم با اراده آزاد افراد به وجود آمده ولی این آزادی با آزادی پیشین متفاوت است.