چکیده:
امروزه شادابی و نشاط فضای آموزشی نقش و جایگاه برجستهای در مبحث کیفیت و برنامهریزی آموزشی دارد. به طوری که شور و شوق به تحصیل، فعال شدن حس کنجکاوی و افزایش خلاقیت دانشآموزان ارتباط نزدیکی با وضعیت محوطه آموزشی آنها دارد. ایجاد محیط آموزشی با نشاط برای دانشآموزان سالهاست که به عنوان یک دغدغه جدی نزد سیاست گزاران و برنامهریزان آموزش و پرورش مطرح شده است. این مساله یکی از نیازهای اساسی دانشآموزان در مقاطع مختلف تحصیلی است، زیرا کودکان بسیار بصری هستند. آنها از محیط و فضاهایی که نشاط و شادابی را القاء کند، لذت میبرند و به دلیل افزایش انگیزهها، پیشرفتهای چشمگیری در زمینههای علمی خواهند داشت. اگر امکانات، تسهیلات و برنامهریزیهای دقیق و متناسب آموزشی بتوانند حس کنجکاوی فراگیران را تحریک کنند و آنها را به سوی خود جذب نماید، این محیط برای آنها نشاطآور و شاداب خواهد بود (ماجد، 1401). این مطالعه به روش مروری – تحلیلی با بررسی مقالات، منابع و کتب مربوطه سعی نموده تا با یافتههای خود گام مهمی در آگاهیبخشی به فراگیران داشته باشد. بررسی این مطالعه نشان میدهد: که نشاط و شادابی مدرسه شامل عوامل فیزیکی، آموزشی، سازمانی، اجتماعی و فرهنگی، شادابی و نشاط معلم، جو و محیط شاد آموزشگاه، تعامل با معلم، مشارکت دانشآموزان در کلاس و مدرسه، روشهای تدریس و ارزشیابی معلم، محتوای درس، جو سازمانی مدرسه، امکانات آموزشگاهی با میزان پیشرفت تحصیلی دانشآموزان ارتباط دارد. بنابراین لازم است والدین و مربیان و همه دستاندرکاران آموزش و پرورش با همکاری و تعامل، تلاش خود را بکار گیرند تا مراکز آموزشی را به محیطهایی با نشاط و جذاب برای دانشآموزان تبدیل کنند تا پیشرفت تحصیلی آنها ارتقاء یابد. برای دستیابی به تحقق آرمانهای مربوط به شادابسازی مدارس جهت پیشرفت تحصیلی دانشآموزان، باید تحولات جدی در نگرش مدیران و مسئولان نظام آموزش و پرورش و برنامهریزیهای آموزشی مطابق با استانداردهای جهانی ایجاد نمود.