چکیده:
نیاز به حکومت در هرجامعهای اعم از دینی و سکولار غنی از استدلال بوده و از بدیهیات است، نقش حکومتها در صلاح و فساد جوامع و انسانها نقشی بیبدیل است که به نوعت این حکومتها گرهخورده، اسلام بهعنوان دین کامل با طعمهانگاری حکومت بهشدت مخالفت کرده و آن را امانتی سترگ الهی معرفی میکند که تنها به انسانهایی که دارای اهلیت کامل برای حمل این امانت هستند سپرده میشود که در راس واجدان اهلیت انسانهای معصوم و خبیر قرارگرفتهاند و در فرض عدم حضور آنان، به ترتیب در اختیار شبیهترینها ازلحاظ علم و صیانت نفس قرار میگیرد، فاقدان شرایط اهلیت میبایست از این میدان فاصله بگیرند و حق تصرّف در آن را ندارند، و در فرض عهدهداری، به عناوینی چون «طاغوت» «و اولیاء من دون الله» «و انداد» متصف میشوند، برای آحاد مردم نیز هرگونه همکاری با این قبیل حکومتها که منشا همه نوع فساد ظلم و تباهیاند حرمت ذاتی دارد، مواردی نیز از این حرمت استثناء شده که مورد تقیه و ضرورت پیشتر مورد کاوش فقهی قرار گرفت، مورد دیگر که گفته میشود از این حرمت استثناء شده وجود مطلق مصلحت در این همکاری است که داری ابعاد مختلف است، اصل این استثناء و حدودوثغور آن در این مقاله بررسی میشود و اثبات خواهیم کرد که مطلق مصلحت مجوز همکاری با این حکومتها نبوده و برای همکاری لازم است عناوینی چون: اذن خاص و عام، تقیّه، و ضرورت صدق نماید.
خلاصه ماشینی:
دوفصلنامه علمی ـ ترویجی مطالعات فقه امامیه Bi-Quarterly Scientific Promotional Journal in سال یازدهم / شماره ۲۰/ بهار و تابستان ۱۴۰۲ Imamiyah Jurisprudence Year 11 Issue, No 20/ Spring & Summer 2023 بررسی فقهی جواز همکاری با حکومت های جور در * موارد وجود مصلحت جعفر یوسفی ** چکیده ١ نیاز به حکومت در هرجامعه ای اعم از دینی و سکولار غنی از استدلال بوده و از بدیهیات است ، نقش حکومت ها در صلاح و فساد جوامع و انسان ها نقشی بی بدیل است که به نوعت این حکومت ها گره خورده ، اسلام به عنوان دین کامل با طعمه انگاری حکومت به شدت مخالفت کرده و آن را امانتی سترگ الهی معرفی میکند که تنها به انسان هایی که دارای اهلیت کامل برای حمل این امانت هستند سپرده می شود که در رأس واجدان اهلیت انسان های معصوم و خبیر قرارگرفته اند و در فرض عدم حضور آنان ، به ترتیب در اختیار شبیه ترین ها ازلحاظ علم و صیانت نفس قرار میگیرد، فاقدان شرایط اهلیت می بایست از این میدان فاصله بگیرند و حق تصّرف در آن را ندارند، و در فرض عهده داری ، به عناوینی چون «طاغوت » «و اولیاء من دون الله » «و انداد» متصف می شوند، برای آحاد مردم نیز هرگونه همکاری با این قبیل حکومت ها که منشأ همه نوع فساد ظلم و تباهی اند حرمت ذاتی دارد، مواردی نیز از این حرمت استثناء شده که مورد تقیه و ضرورت پیشتر مورد کاوش فقهی قرار گرفت ، مورد دیگر که گفته می شود از این حرمت استثناء شده وجود مطلق مصلحت در *.