چکیده:
کورش جوان هخامنشی در تلاش نافرجام خود برای به دستآوردن تخت و تاج شاهی از دست برادر خود، اردشیر دوم، نیروی بزرگی از مزدوران را با مساعدت دوستان صاحبمنصب یونانیاش به خدمت گرفت. مطالعه دربارۀ این افسران با استفاده از رویکرد پروسوپوگرافی نشان میدهد که خاستگاه جغرافیایی اکثریت مطلق آنها، دولتشهرهای واقع در شبهجزیرۀ پلوپونس و یا اتحادیۀ پلوپونسی بوده است. مقالۀ حاضر، ضمن طرح فرضیۀ مذکور در بالا و با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانهای در صدد تحلیل چرایی آن نیز برآمده است. بررسی منابع دست اول آن دوره نشان میدهد که تغییر سیاست داریوش دوم هخامنشی در جریان جنگهای پلوپونسی و بهویژه اقدامات عملی کورش جوان در مقام فرمانراوی آسیای صغیر، زمینهساز برتری کمّی و کیفی پلوپونسیها در میان دوستان و مزدوران شاهزادۀ هخامنشی بوده است.
Cyrus the Younger in his unsuccessful attempt to to get the royal throne and crown from his brother Artaxerxes II, enlisted a great body of mercenaries with help of his friend Greek officers. The study of these officers using the prosopography approach shows that the geographical origin of the absolute majority of them was the city-states located in the Peloponnesse Peninsula or the Peloponnessian League. The present article, in addition to proposing the hypothesis mentioned above, aims to analyze its reasons using a descriptive-analytical method and based on library sources. A survey of primary sources of that period shows that change in Darius II's diplomacy during the Peloponnesian Wars and in particular practical actions of Cyrus the Younger as ruler of Asia Minor caused quantitative and qualitative superiority of Peloponnesians among friends and mercenaries of Achaemenid prince.
خلاصه ماشینی:
بررسی منابع دست اول آن دوره نشان می دهد کـه تغییـر سیاسـت داریوش دوم هخامنشی در جریان جنگ های پلوپونسی و به ویژه اقدامات عملی کورش جـوان در مقام فرمانراوی آسیای صغیر، زمینه ساز برتری کمّی و کیفی پلوپونسی ها در میان دوسـتان و مزدوران شاهزادۀ هخامنشی بوده است .
چگونگی گردآوری سپاهیان از سوی کورش به منظـور نبـرد بـا اردشیر دوم نیز یکی از موضوعاتی است کـه کـوزَن در گفتـار دوم از فصـل دوم رسـالۀ خـود (تحت عنوان «مزدوران ») به آن پرداخته است ؛ اما بحث او در این گفتار منحصـر بـه مـزدوران یونانی نیست ، بلکه هر فردی که به نحوی با کورش پیوند یافته اسـت (یونـانی و غیریونـانی )، مورداشاره قرار گرفته است .
روی به حمایت داریوش دوم و کورش جوان از پلوپونسی ها در جریان جنگ های پلوپونسی و ارتبـاط ایـن مسـئله بـا اکثریـت مطلـق پلوپونسـی افسـران سـربازگیر نپرداخته است (١٩٦٧ Roy).
چنـد روز بعـد از نبرد و کشته شدن کورش ، تیسافرن (یکی از فرماندهان اردشیر دوم ) پنج تن از فرماندهان یونانی را برای مذاکره به چادر خود فراخواند و آنگاه آنها را اسیر و سپس اعدام کرد؛ کلئارخوس یکی از این پنج فرمانده بود.
چند سال بعد، بـی احتیـاطی آتن در بحبوحۀ جنگ های پلوپونسی ، به بهایی گزاف برای آنها تمام شـد: آتنـی هـا از شـورش آمُرگس (Amorges) بر ضـد داریـوش دوم حمایـت کردنـد و ایـن مسـئله ، تـوهینی بـود کـه داریوش دوم را مصمم به پشتیبانی از اسپارتی ها در جنگ هـای پلوپونسـی سـاخت و فرصـت انتقام از آتن را مهیا نمـود ( ;١٨٧ :١٩٦٨ Bengston ;٣٥٩-٣٥٨ :١٩٤٨ Olmstead ;٨.