چکیده:
تحقیق حاضر به مطالعۀ خط و رسمالخط قرآن پرداخته و در پیِ یافتن روش ساده و آسان در حیطۀ کتابت و نگارش قرآن مجید است؛ شیوهای که علاوه بر دوری از پیچیدگیهای نوشتاری، با قواعد نگارشی نیز همخوانی داشته باشد و در کوتاهترین زمان، بدون هیچ تکلف و دشواری، بتواند در روانخوانی قرآن مجید به فراگیران آن کمک شایانی نماید. بنابراین با گردآوری روایات گوناگون و تحلیلهای فراوان از علمای گذشته و حال و با استفاده از روش کتابخانهای و پردازش تحلیلی - توصیفی، ضمن یافتن کارآمدترین شیوههای کتابت، به جستجوی مشروعیت آن به کمک مدارک و مستندات محکم نیز است. پژوهش پیش رو با بررسی خط و رسمالخط قرآن آغاز گردیده و در انتها با رسمالخط پیشنهادی که از بطن مصاحف موجود استخراج شده، پایان مییابد
The present research studies the orthography and method of the writing of the Quran and seek to find a simple and easy method in the field of writing and orthography of the Holy Quran; A method that, in addition to avoiding the complexities of writing, is also consistent with the rules of writing, and in the shortest time, without any difficulty, can help its learners to read the Holy Quran fluently. Therefore, by collecting various narrations and many analyzes from scholars of the past and present and using the library method and analytical-descriptive processing, while finding the most efficient methods of writing, it is also searching for its legitimacy with the assistance of strong documents and sources. The current research begins with the examination of the orthography and method of the writing Quran and ends with the proposed orthography and method of the writing extracted from the existing Qurans
خلاصه ماشینی:
پس کنکاش در این موضوع، نهتنها باعث آشنایی و انکشاف شیوۀ درستنویسی و نگارش صحیح کلام الهی در عصر پیامبر اکرم( میگردد بلکه موجب آگاهی از چگونگی تحولات و تغییرات در رسمالخط مصحف شریف (قرآن مجید) نیز میشود و در کنار آن دامنۀ اختیارات ما در حوزۀ بازنویسی و پالایش از حیث کتابت و نگارش بر اساس نیاز جامعۀ اسلامی مطابق با دستورات و فنون نگارش، نیز تعیین خواهد گشت.
بهعبارت دیگر، از آنجا که نگارش عربی طبق نظر صحیح از کتابت نبطی سرچشمه گرفته است، احتمال دارد که بسیاری از کلمات همان صورتهای نبطی قدیمی خود را حفظ کرده باشند، با اینکه در تلفظ جدید در لغت عربی جور دیگر تلفظ میشود و به احتمال قوی نوشتن کلمه با واو در مصحف عثمانی بقایای صورتهای نبطی قدیمی است (همان: 306-304) مشابه این اتفاق را میتوان در کلمات فارسی چون خواهش، خوار، خواب و غیره نیز مشاهده نمود، یعنی زمانی واوها (واو معدوله) در این کلمات تلفظ میشده است اما رفتهرفته تحتتأثیر لهجۀ غالب قرار گرفته، از تلفظ افتادهاند هرچند در کتابت، همانند سابق نوشته میشوند.
در قرآن مجید اینگونه کلمات بسیار آمده است بهطور مثال: گاهی اَصحابُ لْئَیکَه بهصورت اصحابُ الْأَیْکَه (حجر: 78) کتابت شده و یا کلمۀ عَبَدْتُم (کافرون: 4) به لهجۀ فصیح عربی بهشکل عَبَتُّم تلفظ میگردد، زیرا اعراب هنگام برخورد حرف دال با حرف تاء معمولاً حرف دال را پس از تبدیل به تاء در هم ادغام مینمایند اما در رسمالخط اصطلاحی کلمۀ عَبدْتُم بدون تغییر، کتابت میشود.