چکیده:
شهادت یکی از ادله اثبات دعوا، نقش مهمی در اثبات دعاوی در حقوق امروز ایفا مینماید و بحث و پیرامون
شرایط صحت و اعتبار شهادت را به خود اختصاص میدهد.در تمامی سیستمهای حقوقی شهادت شهود بعنوان
یکی از ادله اثبات دعوی مورد نیاز طرفین دعوی در اثبات ادعاهای آنان بوده است و نوع و حدود استفاده آن در
هرکشوری متفاوت است. همچنین، دراسلام این اصل به صورت عقلایی مورد قبول واقع شده است و برای آن
شرایطی نیز ایجاد گردیده که میبایست از روایات و آیات استفاده گردد. لذا شهادت دادن یکی از حقوق اجتماعی
هر فردی است و نمیتوان کسی را بدون جهت از آن محروم ساخت ولو اینکه توسط قانون باشد. مضاف براینکه،
شهادت اغلب به صورت مستقیم و گاهی به حالت غیر مستقیم که به آن شهات فرع میگویند محقق میشود.
قانون آیین دادرسی مدنی نیز مواد 229 الی 247 را به مبحث گواهی اختصاص داده و در ماده 233 خود، پارهای
از موارد مذکور را در آیین دادرسی کیفری نیز لازم اتباع تلقی نموده است. در مقاله پیش رو برآنیم تانظام حقوقی
و فقهی حاکم بر شهادت را بررسی نموده و به چیستی آن بپردازیم.
خلاصه ماشینی:
علاوه بر آن، در مورد بحث ملاک حجیت شهادت ، مورد اجماع و اتفاق همه فرق مذاهب اسلامی است و یکی از ادله اثبات دعوی می باشد در آیات گوناگون به مناسبت های مختلف از شهادت سخن به میان آمده است که در آیه ۲۸۲ سوره بقره می فرماید:«دو گواه از مردان را گواه گیرید و اگر دو مرد نباشند ، یک مرد و دو زن از کسانی که پسندیدید گواه گیرید، مبادا وام برای یکی از زن ها از یاد رفته باشد که در این صورت زن دیگر او را یادآور شود و نباید گواهان سرباز زنند ، زمانی که آنان را برای گواهی بخواهند در داد و ستد دست به دست هم ، گواه گیرید».
ا ، مورد قبول واقع شود که هر زمان دعوی حقوقی با جزایی بین گواه و طرفی که علیه او گواهی داده می شود در جریان باشد و یا در گذشته در جریان بوده و از تاریخ صدور حکم قطعی در آنها دو سال نگذشته باشد ، این امر وجود دشمن دنیوی بین آنها محسوب میشود.
درباره دشمنی دنیوی ، هر زمان گواهی به نفع طرف باشد قبول می شود که این موضوع در فقه نیز آمده است و دشمنی در امور دنیوی را ، اگرچه فسق در بر نداشته باشد از موانع شهادت تلقی نموده اند.
نتیجه گیری شهادت بعنوان یکی از ادله اثبات دعوی مورد پذیرش تمام نظامهای حقوقی از جمله اسلام قرار گرفته است.