چکیده:
هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر تحمل پریشانی و باورهای ارتباطی زنان دارای همسر وابسته به مواد بود. روش: روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعهآماری پژوهش شامل تمامی زنان دارای همسر وابسته به مواد مراجعهکننده به مراکز ترک اعتیاد شهر دزفول در سال 1400 بود. از این بین 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. شرکت کنندگان هر دو گروه پرسشنامههای تحمل پریشانی و باورهای ارتباطی را در پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. درمان مبتنی بر شفقت طبق پروتکل پل گیلبرت و راسل کولتس (ترجمه اثباتی، 1397) در 8 جلسه 90 دقیقه ای با فراوانی دو جلسه در هفته بر روی گروه آزمایش اجرا شد. دادهها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که بین دو گروه تفاوت معنیداری وجود داشت و شفقت درمانی توانست باعث افزایش تحمل پریشانی و بهبود باورهای ارتباطی زنان دارای همسر وابسته به مواد گردد. نتیجهگیری: با توجه به نتایج به دست آمده، متخصصین حوزه ی اعتیاد میتوانند با استفاده از روش شفقت درمانی باعث افزایش توانمندیهای مرتبط با تحمل پریشانی و باورهای ارتباطی شوند.
Objective: The current study aimed to determine the effectiveness of compassion-based therapy on distress tolerance and relationship beliefs of women with substance-dependent spouses. Method: The research method was semi-experimental with a pretest-posttest design with a control group. The statistical population of the research included all women with substance-dependent spouses referring to addiction treatment centers in Dezful city in 2021. Among them, 30 people were selected by the convenient sampling method and were randomly divided into two experimental (N=15) and control (N=15) groups. The participants of both groups completed the distress tolerance and relationship beliefs questionnaires in the pretest and posttest. Compassion-based therapy was administered according to the protocol of Paul Gilbert and Russell Colts (translated by Esbati, 2017) on the experimental group in eight 90-minute sessions with a frequency of two sessions per week. Data were analyzed by multivariate analysis of covariance. Results: The results of multivariate covariance analysis showed that there was a significant difference between the two groups, and compassion therapy increased distress tolerance and improved relationship beliefs of women with substance-dependent spouses. Conclusion: According to the obtained results, experts in the field of addiction can enhance capabilities related to distress tolerance and relationship beliefs by using compassion therapy method.
خلاصه ماشینی:
Finlay-Jones 4 / 19 پذيرفته و نشان داده شده که شفقت ورزي بر متغيرهايي چون تحمل ابهام و اضطراب مرگ (بهاروندي، کاظميان مقدم و هارون رشـيدي، ١٣٩٩)، تحمل پريشـاني (گودينگ ، اسـتدمون و کريکس ١، ٢٠٢٠؛ کريگر٢ و همکـاران ، ٢٠١٩؛ هربرت ٣ و همکـاران ، ٢٠١٩؛ موســـوي، خواجوندخوشــلي، اســدي و عبدالله زاده ، ١٤٠٠؛ شــجاعي حصــاري و خاکشــورشــانديز، ١٣٩٩؛ نواب ، دهقاني و کرباسـي عامل ، ١٣٩٨؛ شـجاعي، ١٣٩٨)، نشـاط ذهني، تاب آوري و شــفقت به خود (گله گيريان ، پولادي ريشــهري و کيخســرواني، ١٣٩٨)، پرخاشــگري، خودتنظيمي هيجاني و انگيزش تحصـــيلي (شـــاکرمي، لطيفي و موســـوي، ١٣٩٨)، کنترل عـاطفي و کـاهش شـــدت علائم روان شـــنـاختي منفي (گنزالس ٤ و همکـاران ، ٢٠١٨، هيـل ، اسـچافر، اسـپنسـر و ماسـودا٥، ٢٠٢٠، برچک ، مرداني ولداني و خروش ، ٢٠٢١)، افسـردگي، اضــطراب و تنظيم هيجان (اديب زاده و ســجاديان ، ٢٠١٩)، کاهش عواطف منفي و بهبود کيفيت زندگي (صــادقي، ســوداني و غلامزاده جفره ، ١٣٩٩) مؤثر بوده اســت ؛ لذا، به نظر ميرســد بتواند اثرگذاري مطلوبي در کاهش پريشــاني و بهبود باورهاي ارتباطي نيز داشــته باشد.
همچنين با توجه به مشـکلات روان شـناختي در همســران افراد معتاد، و با توجه به کمبود پژوهش در اين زمينه ، پژوهش حاضــر در پي پاسـخگويي به اين پرسـش بود که آيا درمان مبتني بر شـفقت بر تحمل پريشـاني و باورهاي ارتباطي زنان داراي همسر معتاد اثر دارد؟ روش جامعه ، نمونه و روش نمونه گيري اين مطالعه نيمه آزمايشـي با طرح پيش آزمون –پس آزمون با گروه کنترل بود.