چکیده:
حمایت از حریم خصوصی افراد، بهمنزلۀ یک اصل جهانی، همواره مورد توجه نهادهای بینالمللی قرار داشته و در بسیاری از اسناد بینالمللی به رعایت حریم خصوصی افراد تصریح شده است. امروزه دادههای شخصی افراد به لحاظ پیشرفت فناوری و قابلیت پردازش و انتقال سریع و در دسترس بودن آنها در فضای مجازی بیش از هر زمان دیگر مورد توجه خاص قانونگذاران قرار گرفته است. در این میان، اتحادیۀ اروپا پیشتاز بوده است و سند بینالمللی «مقررات عمومی حفاظت از دادهها» یا به اختصار جی دی پی آر (GDPR) را بهعنوان جایگزینی جامع برای «قانون حفاظت از دادۀ اتحادیۀ اروپا» در آوریل سال 2016 تنظیم کرد که در 25 می2018 از سوی پارلمان اروپا تصویب و لازمالاجرا شد. در این مقاله، با نگاهی به تاریخچۀ حمایت از حریم خصوصی و بررسی مفهوم و دامنۀ شمول دادههای شخصی در سند بینالمللی جی دی پی آر و نظام حقوقی ایران، ضرورت اصلاحاتی در زیرساختها و قانونگذاری جمهوری اسلامی ایران در زمینۀ حمایت هرچه بیشتر از حریم خصوصی در فضای مجازی مطرح میشود.
Protecting the privacy of individuals has always been considered a global principle by international institutions and has been stipulated in many international documents. Nowadays, lawmakers have considered personal data more than ever due to the fast pace of the technology and consequently the availability of personal data in cyberspace, their ease of transfer, and the convenience of their processing.The EU has been a frontrunner and, as a comprehensive alternative to the EU Data Protection Act, set out the International Document of General Data Protection Regulations (GDPR) in April 2016, which was approved and implemented by the European Parliament on May 25, 2018. This article aims to demonstrate the scope of personal data and its protection in the General Data Protection Regulations as an international document and Iran's legal system. It further recommends some improvements in cyberspace infrastructures and regulations and the necessity of better designating regulatory bodies to protect individual privacy better
خلاصه ماشینی:
مطالعۀ اجمالي حمايت از داده هاي شخصي در نظام حقوقي ايران و سند مقررات عمومي حفاظت از داده هاي اتحاديۀ اروپا فاطمه قناد،١ الهام شريف 2 تاريخ دريافت : ١٣٩٩/٥/٣٠ تاريخ پذيرش : ١٤٠٠/٦/١٥ نوع مقاله : پژوهشي چکيده حمايت از حريم خصوصي افراد، به منزلۀ يک اصل جهاني ، همواره مورد توجه نهادهاي بين المللي قرار داشته و در بسياري از اسناد بين المللي به رعايت حريم خصوصي افراد تصريح شده است .
در حال حاضر، در نظام حقوقي ايران قانون مشخصي که به حفاظت از داده هاي شخصي اختصاص يافته باشد تصويب نشده است ؛ بااين حال ، قوانين و آيين نامه هاي متعددي وجود دارد که از حريم خصوصي افراد در همۀ فضاها به خصوص فضاي مجازي حمايت مي کند؛ از آن جمله مي توان از قانون احترام به آزادي هاي مشروع و حقوق شهروندي مصوب ١٣٨٣، قانون آيين دادرسي کيفري ، قانون جرايم رايانه اي ،١ قانون انتشار و دسترسي آزاد به اطلاعات و همچنين قانون تجارت الکترونيک مصوب ١٣٨٢ نام برد که مواد ٥٨ تا ٦١ آن ها صرفا به موضوع داده هاي شخصي اختصاص يافته است .
عرضه دهندگان خدمات اطلاع رساني و اينترنت به اطلاعات » مصوب سال ١٣٩٣ آمده است که حريم خصوصي را اين گونه تعريف مي کند: «قلمروي از زندگي شخصي فرد که انتظار دارد ديگران بدون رضايت يا اعلام قبلي وي يا به حکم قانون يا مراجع قضايي آن را نقض نکنند؛ از قبيل حريم جسماني ، واردشدن ، نظاره کردن ، شنود، دسترسي اطلاعات فرد از طريق رايانه ، تلفن همراه ، نامه ، منزل مسکوني ، خودرو و آن قسمت از مکان هاي اجاره شدة خصوصي نظير هتل و کشتي ، همچنين آنچه حسب قانون فعاليت حرفه اي خصوصي هر شخص حقيقي و حقوقي محسوب مي شود، از قبيل اسناد تجاري و اختراعات و اکتشافات .