چکیده:
بحث معاد یکی از مباحث اعتقادی است که در بسیاری از سوره های قرآن از جمله سوره ی «نبأ» مطرح شده است. در این سوره آیات 1 تا 5 بیانگر «طرح سؤال» از طرف منکران معاد است و آیات 6 تا 16 در راستای پاسخگویی به این پرسشها «براهینی در اثبات معاد» ارائه شده است. البته آیات 17 تا 20 این سوره نیز در مورد «کیفیت وقوع قیامت» است؛ هدف این نوشته پرداختن به مورد اخیر با پاسخگویی به این پرسش بود: «تحلیل کیفیت وقوع قیامت در آیات 17 تا 20 سوره نبأ چیست؟»؛ این پژوهش به روش توصیفی، تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد که در این آیات به سه امر در زمینه کیفیت وقوع قیامت تحت عنوان: «محشور شدن همه انسان ها به سهولت و برای دیدن نتیجه اعمال»، «صعود عقائد حقه و ملکات حسنه» و «فرومایگی عقائد و اعمالی که در گمان انسانها حسنه بوده» اشاره شده است.
The discussion of Resurrection is one of doctrinal discussions proposed in many Surehssurahs. One of these surehs surahs is Surah” Naba” in which verses 1 to 5 recite “raising a question” by the deniers of the resurrection Resurrection and verses 6 to 16 have been introduced to response to answer this question as “the causes "pieces of evidence for being the existence of Resurrection”. Also, the versus 17 to 20 are about “the quality of occurring Resurrection Day occurrence”. This writing aimed to consider the recent case by responding to this question: “What is the analysis of the quality of occurring Resurrection Day occurrence in verses 17 to 20 of Surah Naba?”. This research was conducted according to thorough analysis a descriptive analysis approach and by using library sources. The findings of the research showed that in these versus had have indicated referred to three cases about the quality of occurring Resurrection Day occurrence. These cases involved following instances:” to be gathered “gathering of all of human beings easily and to see the results of their actions”, “the rise of true beliefs and good components,” and “the humiliation of beliefs and the practices considered good by human beings.”
خلاصه ماشینی:
دومین واژه ی مورد بررسی «صور» است ، لغویان معنای ریشه «صور» را «صورت » (ابن سیده ، ١٤٢١ق : ٣٦٩/٨) و «هیئت منفرده ای که خداوند به هر شی ء داده » (ابن اثیر، بی تا: ٣/ ٥٨) معنا کرده اند، واژه به کاررفته در آیه مذکور «صُور» است که برخی مفسران آن را «قرن » به معنای «شاخ » دانسته اند (ابوجیب ، ١٤٠٨ق : ٢١٨) و با توجه به این که در قدیم از شاخ به عنوان شیپور استفاده میکردند، مراد از «صُور» را شیپور می دانند، برخی نیز «صُور» را در آیه جمع «صورت » دانسته اند، برخی ضمن اشاره به آیه مورد بحث هر دو قول یعنی به معنای «شیپور» و «جمع صورت » را ذکر کرده و اولی را به دلیل روایت ارجح دانسته اند (ابن اثیر، بیتا: ٣/ ٦٠) (روایت در بحث تفسیری بیان میشود)؛ حاصل تتبع در کلام لغویان این است که اکثر آنها جمع صورت را «صُوَر» میدانند نه «صُور» که در آیه به کار رفته (ابن فارس ، ١٤٠٤ق : ٣/ ٣٢٠؛ فیومی، ١٤١٤ق : ١/ ٣٥٠) و اقل آنها جمع صورت را «صُوَر و صِوَر و صُوْر» دانسته اند (ابن منظور، ١٤١٤ق : ٤/ ٤٧٣)؛ این اختلاف لغویان موجب بروز اقوالی متفاوت در تفسیر آیه مذکور شده است ؛ جمع بندی اقوال مفسران در مورد عبارت قرآنی «ُینْفَخُ فِی الصُّورِ» به قرار زیر است : الف ) مراد دمیدن در صُور و شیپور است که صوت عظیمی ایجاد میکند (مکیبن - حموش ، ١٤٢٩ق : ١٢/ ٧٩٩٣)؛ برخی مفسران با استناد به تفاسیر روائی شیعه (حویزی، ١٤١٥ق : ١/ ٧٢٨؛ فیض کاشانی، ١٤١٥ق : ١٣٠/٢) و اهل سنت (طبری، ١٤١٢ق : ٣٠/٦؛ طبرانی، ٢٠٠٨م : ٤٢٤/٦) این وجه را پذیرفته اند (فخر رازی، ١٤٢٠ق : ٢٩٤/٢٣؛ قرطبی، ١٣٦٤ش : ١٩/ ١٧٥).