چکیده:
لزوم افضلیت به معنای برتری، یکی از شرایط امامت در مکتب تشیع است. برخی
اه لسنّت نیز همچون شیعه در این باره م یاندیشند. مدعای اصلی آن است که
امام باید برتر از افراد امتش و یگانۀ روزگار در دوران امامتش باشد. اما پرسش اصلی
نگارنده در این نوشتار، از جنس دیگری است. نویسنده به دنبال تعیین گسترۀ
افضلیت امام _ با محوریت امامت عامه، نه فقط امامان اهل بیت؟عهم؟ _ است.
ای نکه امام باید افضل و برتر از دیگران باشد، سخنی است و این که او باید در چه
اموری افضل باشد، سخنی دیگر که همین، دغدغۀ نویسنده در این مقاله است.
دیدگا ههای متنوع و متفاوتی از متکلمان شیعی ارائه شده است که خالی از ابهام
نیستند. در این نوشتار، اشار های کوتاه به لزوم افضلیت امام شده، آن گاه با روش
عقلی _ نقلی بر تبیین گسترۀ افضلیت امام تمرکز شده است. بر اساس مه مترین
دستاوردهای این پژوهش، امام باید در آن اموری برتر از دیگران باشد که برای همان
امور به امامت برگزیده شده است؛ هرچند امامان اه لبیت؟عهم؟ در امور دیگری نیز
سرآمد دیگران هستند.
تعد الافضلیه من شروط الامامه فی مذهب التشیع وبعض مذاهب اهل السنه ایضا
الاساسی فیها هو ان الامام یجب ان یکون خیر افراد امته والشخص الافضل ابان عصر امامته،
لکن السوال الذی نرید طرحه ناظر الی زاویه اخری، اذ اننا بصدد تعیین حدود دايره افضلیه
، فلزوم کون الامام
الامام فی ضوء الامامه العامه ولیس امامه الايمه من اهل البیت؟عهم؟ حصرا
افضل من الاخرین شیء وتحدید سعه دايره الامور التی یجب ان یکون فیها الافضل شیء
کرت اراء مختلفه
اخر، فهذا هو الهاجس الذی یراودنا ونرید ایضاحه فی هذه المقاله. وقد ذ
ومتنوعه عن متکلمی التشیع فی هذا المجال، بید انها لا تخلو من الابهام والغموض. وعلی
هذا الاساس، اشرنا فی هذه الدراسه الی لزوم افضلیه الامام بصوره موجزه، ثم رکزنا علی بیان
علی المنهج العقلی _ النقلی، وکانت اهم النتايج التی خلصنا الیها
سعه دايره الافضلیه اعتمادا
هی لزوم کون الامام افضل من الاخرین فی الامور التی اختیر من اجلها للامامه، وان کان الايمه
.
من اهل البیت؟عهم؟ یفوقون الاخرین فی امور اخری ایض
Superiority as supremacy is a necessary requirement for Imams in Shia beliefs
which is shared among some Sunnis sects too. They claim that Imams
must be the most superior people among their disciples and the most unique
individuals during the epoch of their reign. The fundamental issue addressed
in this study is indeed quite different. The current researcher seeks to explore
the expanse of Imam’s superiority on the basis of general Imamate principles
not the Ah-ul Beit as specfic instances. The issue of superiority for Imam
and superiority in special issues and instances are poles apart. The researcher
presents diverse viewpoints form Shia scholars which can easily be brought
under question. The current study briefly mentions the necessity for superiority
of Imams and adopts rational-narrative approach to show the sphere of
imam’s superiority. According to the findings presented here, an Imam must
have superiority over his disciples for which he is chosen to lead. Although,
Ahl-ul Beit Imams are superior in numerous instances.