چکیده:
اصل اعتماد در قرارداد، بیشتر اخلاقی و وجدانی است که همگام با گسترش ارتباطات تجاری و ظهور اختلافات پیچیده حقوقی، درجهت حل بخشی از مسائل حقوقی، به موازین عدالت و انصاف پا به عرصه مسائل حقوقی نهاده است و میتواند پیوند بین اخلاق و حقوق را رقم بزند در واقع اصل اعتماد در قراداد نوعی نتیجة پیوند حقوق و اخلاق است. اصل اعتماد در اجرای قرارداد، اگرچه در مقام یک تعهد مستقل قراردادی عمل میکند اما دارای ضمانت اجراهایی در اجرای تعهدات اصلی و ضمنی قراردادی است. در اصل اعتماد چنان چه هر یک از طرفین به تعهدات خود عمل نکنند، برای طرف دیگر آثاری به دنبال دارد، حق حبس و انحلال تعهد به دلیل فسخ تعهد متقابل از آثار این اصل به شمار می آید.
خلاصه ماشینی:
( اخلاقی، 1385: 20) طرفین قرارداد باید در هنگام اجرای قرارداد اصل اعتماد را مبنا قرار داده و به تعهدات خود عمل نماید در غیر این صورت موجبات ضرر دیگری را فراهم آورده است و براین اساس مسئول و ملزم به جبران خسارت و هزینه ها و مخارجی است که در مقام تمهید مقدمات اجرای قرارداد متحمل گردیده، ولی نقض قرارداد موجب تباه شدن این مخارج شده است (بهمنی، 1397: 218) اصل اعتماد در مرحله ی اجرای قرارداد کاربرد فراوانی دارد.
( عبدی پور، پرهیزکار، 1397: 102) بنابراین اعتماد معیار دقیق تر را برای لازم الاجرا بودن تعهدات نسبت به هم فراهم می کند و دادگاه تعهداتی را که در آن متعهد له به اعتماد تعهد، عملی را انجام داده قابل اجرا می دانند چرا که عادلانه نیست متعهد بتواند از تعهد خود عدول نماید و باید گفت افعال یک طرف و اعتماد طرف دیگر منجر به ایجاد تعهد می شود و نه تبادل تعهدات چرا که بسیاری از قراردادهای معمولی هم چون رزرو بلیت هواپیما یا سفارش غذا، تعهد تلقی نمی گردد.
بر اساس اصل اعتماد، کارهای یک طرف و اعتماد طرف دیگر بر آن است که تعهد به وجود می آورد و در صورتی که متعهدله به وعده متعهد اعتماد نموده و عمل مورد نظر را انجام دهد، پای بندی متعهد به وعده الزامی بوده و نمی تواند رفتار یا گفتار موجد اعتماد خود را انکار و موجب ورود ضرر به متعهدله شود.