چکیده:
پژوهش حاضر با هدف مقایسه الگوهای ارتباطی، خودکارآمدی و جرات ورزی در دختران نوجوان با رفتار خودزنی و عادی صورت گرفت. این پژوهش از نوع علّی- مقایسه ای بود که به صورت گذشته نگر انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوره اول شهرانزلی در سال تحصیلی 1397-1398 و همچنین نوجوانان ارجاع داده شده به اورژانس بیمارستان شهر انزلی بودند. حجم نمونه مورد مطالعه 60 نفر (30 دانش آموز با رفتار خودزنی، 30 دانش آموز بدون رفتار خودزنی) بودند که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مقیاس خودکارآمدی شرر و مادوکس، پرسشنامه جراتورزی گمبریل و ریچی و مهارتهای ارتباطی بارتون بود. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA) استفاده شد. نتایج نشان داد که میانگین نمرات الگوهای ارتباطی و همه مولفه های آن (الگوی شنود، الگوی بازخورد و الگوی کلامی)، خودکارآمدی و جرأت ورزی در دختران نوجوان با رفتار خودزنی کمتر از دختران با رفتار عادی می باشد. نتایج به دست آمده حاکی از پایین بودن سطح متغیرهای مورد مطالعه در دختران نوجوان با رفتار خودزنی بود که نیازمند برنامه های آموزشی به منظور افزایش و بهبود سطح این متغیرها در این گروه از نوجوانان می باشد.
The aim of this study was to compare communication patterns, self-efficacy and assertiveness in adolescent girls with self-harming and normal group. This was a causal-comparative (case-control) study that was performed retrospectively. The statistical population of the present study included all female high school students in Anzali city in the academic year 1397-1398 and also adolescents referred to the emergency department of Anzali hospital. The sample size was 60 people (30 students with self-harming behavior, 30 students without self-harming behavior) who were selected by access sampling method. Data collection tools included Scherer and Maddox self-efficacy scale, Gambrill and Ritchie audacity questionnaire, and Barton communication skills. Multivariate analysis of variance (MANOVA) was used to analyze the data. The results showed that the mean scores of communication patterns and all its components (listening pattern, feedback pattern and verbal pattern), self-efficacy and assertiveness at teenage girls have less self-harming behavior than girls with normal behavior. The results showed that the level of studied variables in adolescent girls with self-harming behavior was low, which requires educational programs to increase and improve the level of these variables in this group of adolescents.
خلاصه ماشینی:
نتایج به دست آمده حاکی از پایین بودن سطح متغیرهای مورد مطالعه در دختران نوجوان با رفتار خودزنی بود که نیازمند برنامه های آموزشــی به منظور افزایش و بهبود ســطح این متغیرها در این گروه از نوجوانان است .
رفتارهای خودجرحی ، شامل انواع مختلفی از رفتارهایی است که با اهداف مختلف روان شناختی و بین فردی به شکل های مستقیم (آسیب عمدی به بافت های بدن مانند خودزنی ، کوبیدن سر به دیوار) و غیرمستقیم (مانند رفتارهای خطرجویانه ، سوء مصرف مواد و الکل ، عادت های ناسازگار خوردن ) صورت می گیرند و این رفتارها ممکن است با یا بدون نیت خودکشی باشند و به لحاظ اجتماعی و فرهنگی مورد قبول اکثریت نیستند (خانی پور و همکاران ، ١٣٩٥).
از این رو، پژوهش حاضر در این راستا و برای پاسخ گویی به این سوال اساسی صورت گرفت که : آیا بین الگوهای ارتباطی ، خودکارآمدی و جرئت ورزی در دختران نوجوان با رفتار خودزنی و رفتار عادی تفاوت وجود دارد؟ روش پژوهش این پژوهش از نوع علی - مقایسه ای است که به صورت گذشته نگر انجام شد.
به این صورت که از بین دانش آموزان مراجعه کننده به هسته مشاوره مدارس و نیز نوجوانان با رفتار خودزنی ارجاع داده شده به اورژانس بیمارستان شهر انزلی تعداد ٣٠ نفر دختر (حائز شرایط نداشتن اختلالات روان شناختی ، دریافت رضایت نامه کتبی از والدین ) انتخاب شدند.
(P بحث و نتیجه گیری این پژوهش با هدف مقایسه الگوهای ارتباطی ، خودکارآمدی و جرئت ورزی در دختران نوجوان با رفتار خودزنی و با رفتار عادی صورت گرفت .
Ma, Fang, Knauer, Tan & Shive 5 .