چکیده:
هرگاه دعوایی ناشی از تحریمهای وضعشده توسط کشورثالث بین طرفین یک قرارداد به مرجع حل اختلاف ارجاع شود، مرجع رسیدگیکننده فقط در صورتی میتواند در چهارچوب «قواعد آمره برتر» این تحریمها را بر قرارداد و تعهدات طرفین اعمال کند که سه شرط مهم محقق باشد: «شایستگی اِعمال تحریم»، «رابطه نزدیک بین قرارداد ِمورد اختلاف وکشورِ واضعِ تحریم» و «تفوق حکمبه اثربخشی به تحریم بر نادیدهگرفتن تحریم». عدم تحقق هریک از این شروط مانع اعمال تحریمهای وضعشده توسط کشور ثالث میگردد. این تحقیق به این پرسش پاسخ میدهد که «شرط شایستگی اعمال» در تحریمهای وضعشده ازسوی کشورهایثالث و معیارهای مؤثردر احراز آن چیست؟ زمانی تحریمهای وضعشده توسط کشور ثالث بهعنوان یک قاعده آمره برتر شایسته اعمال است که هدف و موضوع تحریم توجهبه آنرا ایجابکند. یعنی براساس استانداردهای کشورمقر(دررسیدگیهای دادگاهی) و استانداردهای قابلقبول ازنظر جامعه بینالمللی (در رسیدگیهای داوری) منافعِ تامین شونده به وسیله تحریمها باید «مشروع و شایسته حمایت» باشند، همچنین تحریم باید ابزاری «ضروری» و «متناسب» برای دستیابی به هدفش باشد.
Once, between parties to a contract, a dispute arising out of sanctions imposed by a third country is raised before dispute resolution authority, the authority can apply the sanctions to the contract and obligation of the parties thereto as “overriding mandatory rules” only if three significant requisites are fulfilled: “application worthiness of the sanction”, “close connection between the disputed contract and enacting state” and “prevalence of the benefit of a decision to give effect to a sanction over a decision to disregarding it”. Lack of each of the requisites will preclude the application of the sanctions enacted by a third country. This research will provide an answer to this question: concerning a sanction enacted by third countries what the nature of “application worthiness requisite” is what the criteria to fulfill this requisite are. Sanctions enacted by a third country will be worth applying as an overriding mandatory rule only if the object and purpose of the sanctions require considering it. I.e., according to the standards of the state of seat (in court proceedings) and the standards acceptable by the international community (in arbitral proceedings) benefits secured by means of sanctions must be “legitimate and be worthy of protection”, and the sanction must be a necessary and proportional means to achieve its purpose as well.
خلاصه ماشینی:
دانش آموخته دکتری حقوق خصوصی ، دانشگاه شهید بهشتی ، تهران ، ایران دریافت : ٠٤/٢٢/ ١٣٩٩ پذیرش : ٠٥/٠٨/ ١٤٠٠ چکیده هرگاه دعوایی ناشی از تحریم های وضع شده توسط کشورثالث بین طرفین یک قرارداد به مرجع حل اختلاف ارجاع شود، مرجع رسیدگیکننده فقط در صورتی میتواند در چهارچوب «قواعد آمره برتر» این تحریم ها را بر قرارداد و تعهدات طرفین اعمال کند که سه شرط مهم محقق باشد: «شایستگی اعمال تحریم »، «رابطه نزدیک بین قرارداد مورد اختلاف وکشور واضع تحریم » و «تفوق حکم به اثربخشی به تحریم بر نادیده گرفتن تحریم ».
وضع شده که نه کشور قانون حاکم است و نه کشور مقر رسیدگی، باعث میشود که آن تحریم خودبه خود نادیده گرفته شود، بلکه مرجع رسیدگی کننده به اختلاف میتواند تحریم های وضع شده توسط کشور ثالث را در چهارچوب «قواعد آمره برتر»١ بر قرارداد اعمال کند لیکن فقط در صورتی که سه شرط مهم محقق باشد: «شایستگی اعمال تحریم ٢»، «وجود رابطه نزدیک بین قرارداد مورد اختلاف و کشور واضع تحریم »٣ و «تفوق حکم به اثربخشی به تحریم نسبت به حکم به نادیده گرفتن تحریم »٤.
٤. ضرورت هیچ منطقی توجه به یک تحریم توسط مرجع تصمیم گیرنده را توجیه نمیکند، اگر برای وی محرز شود که هدف تحریم بااینکه مشروع است اما قابل حصول نیست ؛ لذا آلمان (که ماهیت حقوق عمومی داشتند به عنوان قواعد آمره برتر) بر دعوا قابل اعمال هستند یا نه ، شرایط مندرج در ماده ١٩ اسپیلا را بررسی کرد.