چکیده:
آب یکی از مهمترین عوامل در ایجاد موجودات و مایه زندگی و حیات است. به مناسبت نگرش قدسی ایرانیان به آب، درکرانه هر رودی در این سرزمین مقدس تمدنی عظیم شکل گرفته است. در نگاهی دیگر آب محور اصلی توسعه کشورها است و دسترسی و بهرهگیری از این منبع حیاتی با مسائل گوناگون اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی آمیخته است و بر تمامی این ابعاد عمیقا تاثیر میگذارد. در این میان آلودگی آب، بر وضعیت سایر موجودات اثرگذار است لذا باید از آلودگی آبها به عنوان، عنصری از محیط زیست ممانعت نمود. این نوشتار با نگاهی بر جرایم زیست محیطی، میکوشد آلودگی آب را به عنوان مطالعه موردی جرایم علیه منابع آبی تبیین نماید و تدابیر حمایتی در قوانین زیست محیطی را با تکیه بر اسناد بینالمللی در قبال این جرایم بررسی کند.
خلاصه ماشینی:
تقریبا همهی اسناد حقوق بینالملل محیط زیست به اصل جلوگیری از تخریب محیط زیست به عنوان یک حقیقت، اذعان دارند که بیش تر آنها راجع به آلودگی دریاها، آبهای داخلی، هوا یا حفاظت از منابع زنده است(پیری، و قاسمی، بررسی حقوقی-قضایی چگونگی و نقش اعمال حقوق شهروندی درمحیط زیست، ص6).
(سلیمی ترکمانی، بررسی مشکل زیست محیطی دریاچه ارومیه از منظر حقوق بینالملل محیط زیست، صص5-3) ناگفته نماند که درتاریخ 4/6/1351این کنوانسیون از سوی نماینده ایران در پاریس به امضارسیده و دولت ایران به موجب ماده واحده قانون تصویب عضویت در کنوانسیون مذکور (مصوب 28/12/1352) به این کنوانسیون ملحق شده است.
اصل21 هم بسان ماده 3 کنوانسیون تنوع زیستی 1992 و بند نخست اصل اول اصول جنگلها 1992، بر اساس منشور ملل متحد و اصول حقوق بینالملل، حق حاکمیت دولتها را در بهره برداری ازمنابع طبیعی خویش مطابق سیاستهای زیست محیطی خود مورد شناسایی قرار داده است(بیگی و خوشیاری حاجی بابا، پیشین، ص 4).
(نصراصفهانی، بهره مندی از محیط زیست سالم؛حق بنیادین همه نسل ها، صص 3 – 2) بر پایه مادهی ۲ قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 1 ، جرم زیست محیطی هر نوع فعل یا ترك فعلی است كه باعث ورود آسیب و صدمه شدید به محیط زیست و به خطر افتادن جدی زندگی و سلامت بشر شود.