چکیده:
پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه تأثیر برنامه فرزندپروری مثبت و آموزش والدگری مبتنی بر مواجهه با چالشهای فرزندپروری بر ابعاد والدگری مؤثر و سازگاری زوجی مادران انجام شد. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری یکماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری، مادران دارای فرزند نوجوان شهر اصفهان در سال تحصیلی 98-1397بودند.از افرادی که در فراخوان شرکت کردند 24 آزمودنی با روش تصادفی انتخاب و در گروهها گمارش شدند. مداخلات به صورت هشت جلسه دو ساعته انجام شد. دادهها با استفاده از پرسشنامههای والدگری آلاباما و سازگاری زوجی اسپانیر (1976) گردآوری شدند. برای تحلیل دادهها از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد میان برنامه فرزندپروری مثبت و گروه گواه در والدگری مثبت و نظارت ضعیف تفاوت معنیداری وجود دارد، همچنین بین گروه والدگری مبتنی بر مواجهه با چالشها و گروه گواه از نظر والدگری مثبت، تنبیه بدنی و اطلاع، تفاوت معنیداری دیده شد. هر چند تفاوتی میان تأثیر دو روش آموزشی بر ابعاد والدگری مؤثر و سازگاری زوجی یافت نشد (05/0P<). بر پایه یافتهها میتوان گفت برنامه فرزندپروری مثبت و آموزش والدگری مبتنی بر مواجهه با چالشهای فرزندپروری، هر کدام میتوانند برخی کارکردهای والدگری را ارتقا دهند. در واقع میتوان نتیجه گرفت هیچ کدام از روشهای آموزش فرزندپروری بهتنهایی جامعیت نداشتهاند و لذا با توجه به اثربخشی متفاوت دو روش آموزشی، توصیه میشود برای ارتقای کیفیت فرزندپروری و به منظور تأثیر بیشتر، ترکیبی از برنامههای آموزشی استفاده شود.
The purpose of this study is to compare the efficacy of parenting education based on coping with challenges of parenting and triple-p on effective parenting components and marital adjustment in mothers of adolescents. This study was a semi-experimental study with pre-test, post-test and control groups with a follow-up a month later. The study population consisted of mothers with adolescent in Isfahan 2018. Among them, 24 volunteers were selected through random selection sampling and randomly assigned to experimental and control groups. Exp-erimental groups were treated for 2 hours in 8 sessions. The data were collected using Alabama parenting questionnaire and Dyadic adjustment scale. The results of repeated measurements analysis showed that there was a significant diff-erence in Positive Parenting and poor monitoring. Also between parenting prog-ram based on coping with Challenges and control group was significant difference in Positive Parenting, Corporal Punishment and parental attentiveness. No differences were found between two training packages in terms of effective parenting and marital adjustment (p
خلاصه ماشینی:
در بررسي اپيشينه پژوهشي مشخص شد برنامه فرزندپروري مثبت در بهبود حس کفايت و خودباوري والدين (اسپيجکرز، جانسن ، ميير و همکاران ٢٧، ٢٠١٠)، خودکارآمدي والديني (عاشوري ، افروز، ارجمندنيا و همکاران ٢٨، ١٣٩٤؛ رحيمي ٢٩، ١٣٩٧)، ارتقاي سلامت روان و کاهش استرس والدين (صابري و همکاران ، ١٣٩٣)، بهبود والدگري و عملکرد خانواده (يوسف ، گونکا و آينور٣٠، ٢٠١٨) بهبود بهزيستي روان شناختي (ويتکوسکي ٣١ و همکاران ، ٢٠١٥)، سازگاري والديني و خانوادگي (براون ، ويتنگهام ، بويد و همکاران ٣٢، ٢٠١٥؛ 34 فوجي وارا، کاتو٣٣و ساندرز، ٢٠١٤)، سلامت عمومي مادران (غضنفري ، حسيني ، مرادياني و همکاران ، ١٣٩٥)، کاهش تنيدگي مادران (علي اکبري ، کاکوجويباري ، محتشم و همکاران ٣٥، ١٣٩٣) نقش مؤثري داشته است .
در گروه والدگري مبتني بر مواجهه با چالش هاي فرزندپروري نيز ميانگين نمرات متغير نظارت ضعيف در مرحله پس آزمون در مقايسه با پيش آزمون تفاوت معني داري نداشته است ، در صورتي که ساير متغيرهاي پژوهش تفاوت معناداري را در اين زمينه نشان داده اند (٠٠٥>p).
Perez, Cumsille & Martinez McKinlay & Sofronoff 4.
Keijsers, Branje, VanderValk & Mohtasham & Yekdelepour Meeus 36.
Fernandez & Eyberg Bertram & Naumann 23.
Spithoven, Bijttebier, Van Leeuwen Reijneveld & Goossens 28.
Effectiveness of group positive parenting program (triple-p) in changing child behavior, parenting styles and parental adjustment an intervention study in japan.
The Effectiveness of Positive Parenting Program Training on Mothers' Self-Efficacy and Parenting Styles and Drawing Elements for Children with Emotional and Behavioral Disorders.