چکیده:
تفسیر آیات متشابه مخصوصاً حوزه پاداش های مؤمنان همواره یکی از دغدغه های مفسران بوده است. مفسران دیدگاه های متنوعی را ارائه داده اند. بازخوانی موضوعی آیات این حوزه در نگاه مفسرعصری باعث فهمی عمیق می باشد. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی یافته های ذیل درباره پاداش های مؤمنان حاصل گردید: ضمانت خداوند بر تحقق پاداش مومنان، پاداش ها وبرکاتی اختصاصی برای مؤمنان، امید بخش ترین وعده ها وحیرت انگیزترین پاداش ها مخصوص مؤمنان، عدم زوال پاداش های مؤمنان، رضایت خداوند نهایت پاداش ها، مؤمنان شاهدان روز قیامت، و امنیت، هدایت، آرامش قلبی و ثبوت قدم نتیجه ایمان مؤمنان، بهشتی به وسعت آسمان ها و زمین پاداش مؤمنان و دعاى ملائکه حامل عرش براى مؤمنان. خداوند پاداش هایی به مؤمنان می دهد که اختصاص به آنها دارد وایشان را به سعادت در دنیا و عزت درآخرت می رساند که هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده است.
خلاصه ماشینی:
یکی دیگر از حیرت انگیزترین و عجیب ترین پاداش های مؤمنان ، همراه بـودن نـوری مخصوص آنان در روز قیامت ، در آیه شریفه : «َیأَیهُّا اَّلـذِینَ ءَامَنُـواْ تُوُبـواْ إِلـی اللَّـهِ تَوَْبـۀً َّنصُوحًا عَسی رَُّبکُمْ أَنُ یکَفِّرَ عَنکُمْ سَیاتِکُمْ وَُ یدْخِلَکُمْ جَنَّاتٍ تجَرِی مِن تحَتِهَا اْلأَنْهَارَُ یوْمََ لـا یخُزِی اللَّهُ النَّبی وَ اَّلذِینَ ءَامَنُواْ مَعَهُُ نورُهُمَْ یسْعَی بینْ أَیدِیهِمْ وَِ بأَیمَانهِمَْ یقُوُلونَ رََّبنَـا أَتْمِـمْ َلنَاُ نورََنا وَ اغْفِرَْ لنَا إَِّنکَ عَلی کُلّ شی قَدِیر» (تحریم /٨) به آن اشاره شده است ؛ عـده ای از مفسرین این نور را به نور ایمان و عمـل (طباطبـایی، ١٤١٧: ٣٣٦/١٩؛ مکـارم شـیرازی، ١٣٧٤: ٢٩٢/٢٤)، عمـل صـالح و جهـاد (فضـل الله ، ١٤١٩: ٣٢٤/٢٢؛ صـادقی تهرانـی، ١٣٦٥: ٤٤٥/٢٨؛ مدرسی، ١٤١٩: ١١٥/١٦) تفسیر نموده اند.
(حسینی همـدانی، ١٤٠٤: ٢٣٩/١١؛ ثقفـی تهرانـی، ١٣٩٨: ٦٢١/٣؛ ملاحـویش ، ١٣٨٢: ٣٤٤/٤؛ مراغی، بیتا: ١٨/٧؛ زحیلی، ١٤١٨: ١٨/١٤) هم چنین در آیه شریفه : «وَعَدَ اللَّهُ اْلمُؤْمِنِینَ وَ اْلمُؤْمِنَـاتِ جَنَّـاتٍ تجَـرِی مِـن تحَتِهَـا اْلأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَ مَسَاکِنَ طَیبَۀً فی جَنَّاتِ عَدْنٍ وَ رِضْوَانٌ مِّنَ اللَّهِ أَکْبرَ ذَلِکَ هُـوَ اْلفَـوْزُ اْلعَظِـیم » (توبه /٧٢)، پاداش مؤمنان را با «جََّناتِ عَدْن ٍ» توصیف نموده است ؛ از آنجایی کـه عدن به معنای اقامت و استوار و مرکز همه چیزهای ماندنی است (راغب اصـفهانی، ١٤١٢: ٥٥٣/١؛ ابن منظور، ١٤١٤: ٢٧٩/١٣؛ طریحی، ١٣٧٥: ٢٨١/٦)، لـذا «جََّنـاتِ عَـدْنٍ » بـه بهشت های ماندنی و از بین نرفتنی، توصیف شده است .