چکیده:
در آخرین گزارش رقابت پذیری جهانی در سال 2018 ، جمهوری اسلامی ایران رتبه 89 را در میان 140
کشور مورد بررسی کسب کرده است. تغییر روش شناسی مجمع جهانی اقتصاد در محاسبه شاخص
رقابت پذیری جهانی، عامل تنزل رتبه کشور از 69 در گزارش سال گذشته به 89 در گزارش سال جدید
بوده و در واقع پس از تطبیق امتیازات سال گذشته با روش شناسی جدید، ایران تنها یک رتبه در مقایسه
با سال گذشته تنزل داشته است. این امر بدین معناست که در واقع ارزیابی مجمع جهانی اقتصاد بر
اساس شاخص رقابتپذیری جهانی، تغییر چشمگیری را در وضعیت کلی محیط کسبوکار ایران منعکس
نمیکند. همچنین در میان 20 کشور سند چشم انداز که در گزارش رقابت پذیری ارزیابی میشوند، ایران
با دو رتبه تنزل در مقایسه با سال گذشته در جایگاه پانزدهم قرار دارد.
اگرچه تفاوت زیادی در تعریف مولفه ها و به ویژه روش وزندهی ارکان بر اساس روش شناسی جدید
ایجاد شده، اما ارکان دوازده گانه به لحاظ مفهومی تا حد زیادی با گزارش های سالهای گذشته قابل
مقایسه هستند. رتبه ایران در رکن«ثبات اقتصاد کلان»(با لحاظ مولفه های جدید)به شدت سقوط
کرده و از 44 در گزارش سال گذشته به 117در گزارش جدید رسیده است در رکن«نهادها»نیز تقریبا
به وضعیت نابسامان سال 2014 بازگشته و رتبه 121 را کسب کرده است.ایران کماکان در رکن«اندازه
بازار»با کسب رتبه 19جهان وضعیت خوبی دارد و در ارکان«بازار کالا»و«بازار کار»به ترتیب با رتبه های 134 و 136 همچنان(با وجود اندکی تغییر در مولفه ها) وضعیت نامناسبی قابل مشاهده است.طبق ماده ( 22 )قانون برنامه پنج ساله ششم توسعه جمهوری اسلامی ایران(1395/12/14)دولت مکلف شده در هر سال رتبه کشور را در شاخص های کسب وکار ارتقا دهد. بررسی وضعیت کشور در شاخص رقابت پذیری جهانی نشان میدهد این هدف در مورد شاخص مذکور در سال جاری محقق نشده است.