چکیده:
استقرار یک نظام ایمنی هسته ای باید در کشور به جامعه اطمینان دهد که تاسیسات هسته ای و پرتوی
و انجام فعالیت های مرتبط، ایمن بوده و پرتوگیری کارکنان، مردم، نسل های آینده و آلودگی پرتوی
محیط زیست به حداقل ممکن کاهش می یابد. تمرکز و توجه قانونگذار در قوانین و مقررات مربوطه باید
در جهت سلامتی تن و روان انسان ها در جامعه و حفظ محیط زیست کل کشور از آثار سوء مواد
رادیواکتیو و هسته ای باشد. تجارب طولانی کشورهای پیشرو در زمینه فیزیک هسته ای و انرژی هسته ای، می تواند به کشورهای دیگر در زمینه ایمنی هسته ای مفید واقع شود.
مطالعه تطبیقی قوانین ایمنی هسته ای در کشورهای پیشرفته میتواند در توسعه و تقویت
زیرساخت های قانونی کشور موثر باشد. بررسی قوانین سه کشور آلمان، فرانسه و نروژ از جنبه های مختلف ایمنی هسته ای نشان میدهد که هریک، دارای قوانین و مقرراتی درخصوص جنبههای مختلف ایمنی هستهای از قبیل مرجع ایمنی هستهای، بررسی آثار قبلی زیستمحیطی، اخذ مجوز برای ساخت
تاسیسات، حملونقل مواد رادیواکتیو و مسئولیت مدنی تاسیسات هستند. گرچه در برخی موارد قوانین
این کشورها دارای ویژگیهای خاص خود میباشند، اما در کل به نظر میرسد قوانین و مقررات ایمنی
هسته ای کشورها متاثر از ضوابط و معیارهای شناخته شده بین المللی بوده و محتوای بیشتر این مقررات،
غالبا منبعث از محتوای اسناد و مصوبات آژانس بین المللی انرژی اتمی است.
در ایران نیز قوانین و مقررات متعددی در زمینه ایمنی هسته ای وجود داشته و مسئولیت نظارت بر
فعالیت های هسته ای و پرتوی برعهده مرکز نظام ایمنی هسته ای می باشد. با اینحال به نظر میرسد در
برخی جنبه های ایمنی هسته ای در کشور دچار خلا، نارسایی و تعدد مراجع هستیم. ازاین رو توسعه و
تقویت زیرساخت های قانونی ایمنی هسته ای و بهخصوص در زمینه تعیین جایگاه و اختیارات قانونی
مرکز نظام ایمنی هسته ای، ایمنی تاسیسات هسته ای از طریق تدوین قوانین جامع تر برمبنای حقوقی
محکم و متقن ضروری است.