چکیده:
توسعه و بهکارگیری وسایل زیرآبی نظامی بدونسرنشین نهتنها بسیار چالشبرانگیز میباشد، بلکه به بروز نگرانیهای جدی و مسائل جدلآمیز بسیاری در عرصه حقوق بینالملل دریاها منجر شده است. قابلیت بهکارگیری این وسایل در ابعاد مختلف نظامی، ازجمله در زمینه شناخت محیط، کشف و بازرسی در زیرآب، عملیات ضدمین و دیگر عملیاتهای نظامی، وجود آنها را بسیار حائز اهمیت نموده است. بااینوجود، هنوز مشروعیت بهکارگیری آنها در عرصه دریا مورد اختلاف بوده و تعیین وضعیت حقوقی بهکارگیری آنها در قلمروهای مختلف دریایی بسیار پیچیده است. ضمناینکه بهنظر میرسد، قواعد حقوق بینالملل موضوعه در این زمینه دارای خلأهایی بوده و پاسخگوی توسعه روزافزون وسایل زیرآبی نظامی بدونسرنشین نمیباشد که این امر، قطعبهیقین، واکنش بسیاری از دولتها، بهویژه دولتهای فاقد چنین فناوری را درپی خواهد داشت. نوشته حاضر باتوجهبه رویههای حقوقی و عملی که درخصوص بهکارگیری این نوع وسایل وجود دارد و همچنین با استمداد از قواعد و مقررات حقوق بینالملل دریاها و تفسیر قواعد حقوقی مذکور، تلاش دارد تا مشروعیت بهکارگیری این وسایل ازمنظر حقوق بینالملل دریاها را اثبات نماید و درنهایت با بررسی کنوانسیون حقوق دریاها 1982، وضعیّت زیردریاییها و وسایل زیرآبی نظامی بدونسرنشین را در مناطق مختلف دریایی معین مینماید. روش تحقیق حاضر تحلیلی ـ توصیفی است و روش گردآوری دادهها کتابخانهای ـ اسنادی میباشد.
The development and use of unmanned undersea military vehicles is not only very challenging, but has led to serious concerns and many controversial issues in the field of international law of the sea. Ability to use these devices in various military dimensions, including; in the field of environmental recognition, underwater inspection and inspection, anti-mine operations and other military operations, their existence has become very important. However, the legitimacy of their use in the maritime arena is still disputed, and it is very difficult to determine the legal status of their use in different maritime domains. At the same time, it seems that the rules of international law in question have gaps in this regard, and do not meet the growing development of unmanned undersea military vehicles. This will certainly lead to a backlash from many governments, especially those without such technology. The present article tries to legitimize the legitimacy of the use of these types of tools in terms of legal and practical procedures regarding the use of these devices, as well as using the rules and regulations of international law of the sea and interpretation of the mentioned legal rules, trying to prove legitimacy of view of international law of the sea. Finally and, by examining the 1982 law of the sea Convention, determines the status of undersea submarines and unmanned undersea military Vehicles in certain maritime areas.
خلاصه ماشینی:
ازاين رو، نگارنده تأکيد بر اين دارد که ميتوان با استمداد از قواعد حقوق بين الملل درياها و قواعدي قابل اعمال درمورد کشتيهاي نظامي و زيردرياييها، وضعيت حقوقي وسايل زيرآبي نظامي بدون سرنشين را معين نمود، بايد نحوه به کارگيري آنها قاعده مند شود.
اساسا وسايل زيرآبي نظامي بدون سرنشين يا از راه دور هدايت ميشوند يا به صورت مستقل به امر دريانوردي ميپردازند، ازاين رو، برمبناي اين دو نوع عملکرد، دو نظريه تحت عناوين نظريه اجزاء٣ و نظريه استقلال ٤، مطرح ميشود، براساس نظريه اجزاء، وقتي که آنها به وسيله يک شناور نظامي کنترل ميشوند از مصونيت مطلق برخوردار ميگردند؛ چراکه ميتوانند به عنوان بخش کاملي از شناور کنترل کننده درنظر گرفته شوند و در وضعيت حقوقي 1.
بنابراين ، براساس حقوق بين المللي عرفي که در کنوانسيون ١٩٨٢ انعکاس يافته است ، کليه کشتيها داراي حق عبور بيضرر، عبور ترانزيت و عبور از خطوط دريايي مجمع الجزايري ميباشند و به نظر ميرسد که قواعد مذکور درمورد وسايل سطحي و زيرآبي بدون سرنشين که از شرايط ابتدايي به عنوان يک کشتي برخوردارند، اعمال ميشوند (سيفي، ١٣٩٤: ٨٥).
Autonomous systems: precautions in attacks; International Humanitarian Law and New Weapon Technologies, Editor Wolff Heintschel von Heinegg and Gian Luca Beruto.
“Operational advantages and risks in the use of uAVs”, International Humanitarian Law and New Weapon Technologies, Editor Wolff Heintschel von Heinegg and Gian Luca Beruto.