چکیده:
پژوهش حاضر با هدف پیشبینی احساس خودکارآمدی بر حمایت اجتماعی ادراکشده در بیماران مبتلا به دیابت انجام شد.
روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری این پژوهش» شامل کلیة بیماران مبتلا به دیابت شهر تهران در سال
۷ بود. حجم نمونه بر اساس فرمول فرمول تاباکنیک و فیدل ۱۲۰ نفر تعیین شد. نمونهگیری به روش هدفمند انجام
پذیرفت. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه خودکارآمدی عمومی (GSES) و مقیاس چند وجهی حمایت اجتماعی ادراکشده
زیمت و همکاران (۱۹۸۸) استفاده شد. روایی صوری و محتوایی ابزار توسط اساتید روانشناسی مورد تایید واقع شده است
وضریب الفای کرونباخ برای خودکارآمدی, هوش معنوی و حمایت اجتماعی بالاتر از مقدار لازم محاسبه شد. دادهها در دو
سطح توصیفی با استفاده از جداول, میانگینها و انحراف معیار و سطح استنباطی با استفاده از ازمونهای کولموگروف-
اسمینروف» ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد توصیف و تحلیل واقع شد. نتایج نشان داد بین مولفههای
حمایت اجتماعی ادراکشده مولفه حمایت اجتماعی ادراکشده از سوی دیگران بیشترین تاثیر و مولفهی حمایت اجتماعی
آدراکشده خانواده کمترین تاثیر را بر خودکارآمدی داشته است.
The purpose of this study was to predict self-efficacy on perceived social support in patients with diabetes. The
research method was descriptive-correlational and the statistical population of this research included all patients
with diabetes in Tehran in 2018. The sample size was determined on the basis of the formula of Tabiconian
formula and Fidel 120 subjects. Sampling was done using purposeful method. Data gathering tool was General
Self-Efficacy Questionnaire (GSES) and Multivariate Perceived Social Support Scale (ZIMT et al., 1988). The
formal and content validity of the tool was confirmed by the psychology professors. Cronbach's alphabet was
calculated for self-efficacy, spiritual intelligence, and social support above the required amount. The data were
described and analyzed using descriptive statistics using tables, averages, standard deviation and inferential level
using Kolmogorov-Sminorov, Pearson correlation coefficient and regression analysis. The results showed that
the perceived social support component of the perceived social support component had the least effect on the
self-efficacy of the perceived social support component of the family.
خلاصه ماشینی:
روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیة بیماران مبتلا به دیابت شهر تهران در سال 1397 بود.
طل، شریفی راد، اسلامی، الحانی، مهاجری تهرانی و شجاعی زاده (1390) به تعیین میزان خودکارآمدی و عوامل مؤثر بر آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو پرداختند.
رحیمیان بوگر، بشارت، مهاجری تهرانی و طالع پسند (1390) بررسی نقش پیش بین خودکارآمدي، باور به اثربخشی درمان، حمایت اجتماعی و رابطه پزشک- بیمار در خودمدیریتی دیابت قندی را انجام دادند.
تعداد 500 بیمار مبتلا به دیابت به روش در دسترس انتخاب شده و با مقیاس های خود مراقبتی دیابت، خودکارآمدی، باور به اثربخشی درمان، حمایت اجتماعی و رابطة پزشک- بیمار مورد سنجش قرار گرفتند.
نتایج پژوهش نشان داد میان خودکارآمدی، باور به اثربخشی درمان، ارتباط پزشک- بیمار و حمایت اجتماعی با خود مدیریتی دیابت رابطة مثبت و معنادار به دست آمد.
با توجه به پژوهشهای ارائه شده این سوال پژوهشی مطرح میشود که آیا میتوان میزان خودکارآمدی بیماران مبتلا به دیابت را براساس متغیر حمایت اجتماعی ادراکشده مورد پیشبینی قرار داد یا خیر؟ پاسخ به این سوال هدف اصلی پژوهش حاضر است.
فرضیه: خودکارآمدی عمومی بر مبنای حمایت اجتماعی ادراکشده در بیماران مبتلا به دیابت قابل پیشبینی است.
همچنین نتایج پژوهش حاضر بیانگر این است که حمایت اجتماعی ادراکشده از سوی خانواده پیشبینی کنندهی خودکارآمدی در افراد دیابتی است.
Social support, self-efficacy and psychological stress responses among outpatients with diabetes in Yogyakarta, Indonesia.
Keywords: Self-Efficacy, Perceived Social Support, Diabetic Patients