چکیده:
برداشتهای انحرافی از مسئله «انتظار»، رفتارهای غلط، از جمله احساس رفع تکلیف و رها کردن وظایف را در پی دارد. این نوشتار به دنبال پاسخ به این سوال است که چه برداشتهای انحرافی در مسئله انتظار وجود دارد و چگونه میتوان این برداشتهای انحرافی را نقد کرد.
روش جمعآوری مطالب این تحقیق کتابخانهای است و پردازش آنها به روش توصیفی _تحلیلی انجام پذیرفته است.
این مقاله ابتدا به انحرافاتی مانند سکوت، خانهنشینی و رها کردن وظایف دینی و مهدوی، رها کردن امر به معروف و نهی از منکر، فراهم کردن بستر گناه برای ظهور حضرتمهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف و غیره اشاره کرده و سپس با عرضه بر دیدگاههای رهبری مدظله این انحرافات مردود دانسته شده است. ایشان برای تحقق حکومت مهدوی، خودسازی و آماده شدن و احساس تکلیف را برای مبارزه با ظلم و استبداد ضروری میدانند و معتقدند باید با کوشش و تلاش مقدمات ظهور و زمینههای تشکیل حکومت جهانی را فراهم کرد.
Deviated perceptions of the issue of “awaiting” lead to misbehaviors, including a sense of shirking and abandoning the duties. This paper seeks to answer this question what kind of deviated perceptions exist in the matter of awaiting and how one can criticize these perceptions. The method of collecting the contents of this research is library-based and their processing is based on the descriptive-analytic method. This paper points the deviations such as silence, being bound to the house, abandonment of religious and Mahdavi duties, abandonment of enjoining what is good and forbidding what is bad, preparation of the ground for sin for the appearance of Imam Mahdi (AS). Then, these views are offered to the viewpoints of the Supreme Leader and finally, these deviations are rejected. He deems self-improvement, getting ready and the feeling of being responsible necessary for the realization of Mahdavi government and the fight against oppression and tyranny, and believes we should prepare the ground for the appearance of Imam and the establishment of a global government.
خلاصه ماشینی:
از دیدگاه اهل سنت نیز «انتظار فرج» حضرت مهدی امری قابل طرح و استناد است (ابن خلدون، بیتا: ج1، ص555)؛ ولی با اینکه در اصل مسئله انتظار تقریباً اتفاق آرا ملاحظه میگردد؛ در مفهوم صحیح انتظار همچنان ابهاماتی دیده میشود که همین امر موجب برداشتهای انحرافی متعددی شده و اندیشمندانی از ادیان و مذاهب متعدد دیدگاههای خود را در این مورد ارائه کردهاند.
قابل ذکر است که امام خمینی؟رح؟ نیز به عنوان استاد مقام معظم رهبری، پیش از ایشان به برخی از انحرافات مسئله انتظار اشاره کرده و به رد آن ها پرداختهاند (خمینى، 1389: ج21، ص13).
در تبیین این بخش از سخنان رهبری که به خودسازی و مبارزه با ظلم تاکید دارد، میتوان گفت اگر کسی بر این انگیزه است که افتخار همراهی امام زمان؟عج؟ را داشته باشد، باید به لحاظ عملی نیز شبیه حضرت باشد و خود را برای چنین روزی آماده کند.
در نقد این دیدگاه میتوان گفت: اولاً: این برداشت با فلسفه انتظار منافات دارد؛ زیرا فلسفه انتظار، عدم انفعال تسلیم نشدن در برابر آلودگیهای محیط و جامعه است (مکارم شیرازی، 1386: ص111)؛ ثانیاً: امر به معروف و نهی از منكر یكی از اصول مسلم و از ضروریات اسلام (آل عمران: 110) و مورد اتفاق عالمان دینی است که در این نگاه نادیده گرفته میشود؛ ثالثاً: روایاتی كه بر فراگیرشدن ظلم و ستم، هنگام ظهور حضرت مهدی؟عج؟ دلالت میكنند، به این معنا نیستند كه همه مردم در آن زمان فاسد و ستمگرند و هیچ فرد و یا گروه صالحی در آن هنگام یافت نمیشود كه از حق طرفداری كند (كه در نتیجه فراگیر شدن ظلم و فساد، امری جبری و مبارزه با آن غلط و در واقع مبارزه با مقدمه ظهور فرج قلمداد شود)؛ زیرا به تعبیر قرآن، هنگام ظهور مهدی؟عج؟ افراد صالح و مستضعف وجود دارند كه آنها وارث حكومت زمین، به رهبری آن حضرت میشوند (قصص:5).