چکیده:
رزمآوری و جنگجویی از ویژگیهایی بود که شاهان هخامنشی نیز به اهمیت آن پی برده بودند. کودکان ایرانی از ابتدا تحتآموزشهای مختلف قرارمیگرفتند ازجمله آموزشهای نظامی. درواقع یکی از دلایل انتخاب شاهزادگان به عنوان جانشین شاهنشاه توانایی بالای بدنی و نظامی بود. شاهان هخامنشی همواره به داشتن این ویژگی افتخار میکردند و بهصورتهای مختلف سعی در نشاندادن آن داشتند. شاه هخامنشی بهعنوان فرمانده کل سپاه هدایت نیروهای مختلف را برعهده داشت و در بسیاریاز جنگها و شورشهای مهم شرکت میکرد. در بعضیاز موارد که شاهنشاه هخامنشی در جنگ شرکت نمیکرد با انتصاب افرادی بهعنوان فرمانده، انجام بعضیاز عملیاتهای نظامی را به این افراد واگذار میکرد. شاهنشاه هخامنشی بهعنوان شاهی پیروزمند اگرچه فرمانده کل سپاه محسوب میشد اما تصمیمات مهم جنگی همواره در شورایی مطرح میشد و شاهنشاه به تنهایی تصمیمگیری نمیکرد. در این جستار تلاش شدهاست با بررسی منابع کهن و استفادهاز پژوهشهای جدید اهمیت ویژگی رزمآوری و جنگجویی شاهنشاه هخامنشی مورد بررسی قرارگیرد. یافتههای پژوهش نشان میدهد که شاهان هخامنشی همواره رزمآوری و شجاعت در جنگ را موردتوجه قرارمیدادند.
خلاصه ماشینی:
در بعضیاز موارد که شاهنشاه هخامنشی در جنگ شرکت نمیکرد با انتصاب افرادی بهعنوان فرمانده، انجام بعضیاز عملیاتهای نظامی را به این افراد واگذار میکرد.
۲-نمایش جنگاوری: با توجه به اهمیت جنگاوری در نزد ایرانیان، شاهان هخامنشی همیشه سعی داشتند خود را در پیوند با این ویژگی نشان دهند.
پیر بریان معتقد است هدف شاه هخامنشی از این اقدام، آشنایی با نیروهای نظامی و همچنین دیدن تنوع قومی و فرهنگی اقوام شاهنشاهی است.
شاید تمامی مردم قلمرو بهویژه سرزمینهایی که فاصلهٔ بیشتری با پایتختها داشتند و حتی آریایی نبودند با نوع ایدئولوژی سیاسی هخامنشی و اینکه در این نظام، شاهنشاه قدرت برتر است آشنایی نداشتند؛ بنابراین در این زمان که مردم مختلف قلمرو حضور داشتند؛ بهترین فرصت برای نمایش ایدئولوژی نظام سلطنتی و سلسله مراتب قدرت بودهاست.
بهنظر میرسد این اقدام در واقع نمادی بود از یک ایدئولوژی؛ ایدئولوژی که شاهنشاه هخامنشی را در رأس همهٔ امور و قدرت برتر معرفی میکرد.
اگرچه در چنین مواردی شاهنشاه در جنگ حضور نداشت اما تصمیمات مهم میبایست با اجازهٔ او انجام شود؛ و این فرماندهان تا کسب اجازه از شاه نمیتوانستند خودشان برای اقدامات مهم تصمیمگیری کنند.
بهنظر میرسد شاهان هخامنشی سعی میکردند با توجه به این ایدئولوژی، شوراهای جنگی را برگزار کنند؛ و شاید به نوعی دیگران را نیز در تصمیمگیری شریک کنند تا در صورت شکست این چهرهٔ شاه پیروزمند و توانا و در نهایت مشروعیتشان همچنان حفظ شود.
بهنظر میرسد شاهان هخامنشی اقداماتی را برای افزایش اختیارات نظامی خود انجام میدادند.