چکیده:
جریان احمد الحسن بصری، یکی از جریان های خطرناک در موضوع مهدویت است و بعضی ویژگی ها مانند استناد به بعضی روایات، خواب و استخاره، آن را از سایر مدعیان دروغین مرتبط با آموزه مهدویت متمایز می کند. در چند سال اخیر، فعالیت های تبلیغی این جریان چه به صورت مجازی در پالتاک و وب سایت های مختلف و چه به صورت چهره به چهره افزایش یافته است. این نکات، ضرورت نقد و بررسی این جریان و نشان دادن اشکالات آن را دو چندان می کند. احمد الحسن بصری، که مدعی است امام، مهدی اول و یمانی موعود است، خود را همانند دیگر امامان، بهره مند از علم الهی و مصون از هرگونه اشکال و اشتباه می داند. بر این اساس، اثبات حتی یک اشکال در کتاب های وی برای رد تمام ادعاهای او کافی است. اشتباهات احمد الحسن را می توان در موضوعات مختلف مانند قرآنی، حدیثی، کلامی، ادبی، فقهی و تاریخی دنبال کرد. مسئله اصلی این مقاله، نقد و بررسی دیدگاه احمد الحسن بصری درباره متشابه بودن کل قرآن است که به شیوه توصیفی، تحلیلی و انتقادی، نشان داده خواهد شد. احمد الحسن معتقد است تمام آیات قرآن متشابه است و بدون روایات، نمی توان معنای آیات را فهمید. در این مقاله، نخست، عبارات متناقض احمد الحسن در این ارتباط نشان داده می شود، سپس چهار دلیل قرآنی و روایی برای رد این دیدگاه ارائه و در پایان، استدلال وی به یک روایت، نقد و بررسی می شود.
The teachings preached by Ahmad al-Hasan al-Basri are dangerous to Shi’a beliefs on Mahdism. In recent years، the preaching activities of his followers through cyberspace and face-to-face dialogues have been increased and acceptance of his invitation by few students in Hawza Seminaries has doubled the danger. Thus، to have an analytical approach toward his ideas is of great importance. Ahmad al-Hasan al-Basri who claims to be Imam، the first Mahdi and the promised Yamani، believes that he، just like all the other Imams، is blessed by Divine knowledge and therefore، he is free from any kind of mistake and error. Thus، to show even 1 mistake in his works is enough to reject all his claims. His mistakes can be divided into various categories like those related to the Holy Quran، Hadith، theology، Arabic grammar، jurisprudence and history. This article analayzes his viewpoint which regards all Qur’anic Verses as ambiguous (Mutishabih) and claims that withought referring to the Infallibles، these is no clear Verse (Muhkam) in the Noble Qur’an.
خلاصه ماشینی:
"بار دیگر، این اشکال مطرح میشود که اگر کل قرآن برای غیرمعصوم متشابه است تخصیص زدن به«الآیات القرآنیه المتشابهه» چه دلیلی دارد؟ احمد الحسن تصریح میکند که عقاید را میتوان از آیات قرآنی محکم گرفت و فهمید و صرفا نسبت به آیات متشابه است که باید برای احکام و شناخت تفسیر و تأویل به روایات مراجعه کرد.
به عنوان تایید آن چه از کتابهای احمد الحسن نقل شد در پایان نقد اول، به کلامی از احمد الحسن در صفحۀ فیسبوک مکتب نجف (در شعبان 1436) اشاره میکنیم؛ کلامی که به وضوح تمام، تصریح میکند که در مورد آیات محکم، میتوان بدون رجوع به اهلبیت(، اخذ و عمل کرد که البته پیش فرض آن این است که مردم، توانایی تمییز آیات محکم از متشابه را دارند: فالنص عموما اما محکم أو متشابه فإن کان محکما اخذ به و عمل به و ان کان متشابها رد الینا اهلالبیت لنبینه و نحده علی وجهه؛<FootNote No="4" Text=" https://web.
بار دیگر، استدلال وی را مرور میکنیم: و من أین لغیرهم التمییز و الصادق( یحتج علی أبی حنیفه أنه لا یعلم المحکم من المتشابه إلا الأئمه(؟ (احمد الحسن، 1431ت: ج1، 42)؛ غیرمعصومین چگونه میتوانند [آیات محکم را از آیات متشابه] تمییز دهند در حالی که امام صادق( بر ابوحنیفه چنین احتجاج میکند که صرفا امامان، محکم را از متشابه تمییز میدهند؟ بر اساس آنچه در پاورقی المتشابهات آمده، مراد وی حدیث زیر است: حدثنا أبی و محمد بن الحسن عن سعد بن عبدالله عن أحمد بن أبی عبدالله البرقی عن أبو زهیر بن شبیب بن أنس عن بعض أصحاب أبی عبدالله( قال کنت عند أبی عبدالله ..."