چکیده:
در محاربه، ارعاب و برهم زدن امنیت عمومی مردم در بسیاری از مواقع با به کارگیری سلاح صورت میپذیرد و لیکن بخش عمدهای از ارعاب و تهدیدات و اختلال امنیت عمومی مردم از طریق غیر سلاح نیز رخ میدهد. نگارندگان در این تحقیق با گامی نو به بررسی حکم قسم دوم از تهدیدات همچون پاشیدن اسید و یا دیگر موادهای شیمیایی بر مردم که از طریق غیر سلاح صورت میپذیرد، میپردازند. پس از نقد و بررسی اقوال و ادله فقها در این زمینه، این نتیحه حاصل است که قید سلاح با لحاظ کردن مناسبت بین حکم و موضوع در روایات وارده در باب محاربه، نمیتواند در تحقق محاربه نقشی داشته باشد و به تبع آن این قسم از تهدیدات و اختلال امنیت عمومی مردم هر چند که به صورت اینترنتی و در فضای مجازی صورت پذیرد، در شمار محاربه قرار میگیرد.
خلاصه ماشینی:
قول دوم : در مقابل قول اول ، تعداد اندکی از فقها از جمله علامه در قواعد [٢١، ج٣، ص٥٦٨] و فرزندش فخرالمحققین در ایضاح الفوائد [٢٢، ج٤، ص٥٤٣] و تعداد محدودی از فقهای معاصر که ظاهرا منحصر در آیت لله موسوی اردبیلی [٦٧، ج٣، ص٥١٥ـ٥١٤] و آیت لله حسینی شیرازی [١٤، ج٨٨، ص٢٢١] است ، در این زمینه معتقدند که در صدق محارب نیازی به تشهیر سلاح و یا حمل آن نیست بلکه آنچه که به عنوان مناط و ملاک در نظر گرفته می شود، صرف ایجاد نا امنی عمومی و برهم زدن نظم اجتماعی مردم و به وجود آوردن ترس و رعب در دل آنها است به طوری که مردم نسبت به امنیت جان و مال و عرض خود در هراس به سر ببرند.
[٧٥، ج٣، ص٣١٨؛ ٦٣] با حفظ مطالب فوق ثمره این تحقیق در صورتی ظاهر می شود که موضوع در آیه شریفه محارب باشد که اکثریت قریب به اتفاق فقها معتقد به این نظریه اند؛ زیرا در این صورت از آنجایی که مفسدی که محارب است ، حدود مذکور در آیه بر وی جاری می شود، لذا اگر شخصی که از طریق غیر سلاح ایجاد رعب و وحشت کند، در صورتی که اگر تحت عنوان محارب قرار نگیرد، نمی توان مجازات های مذکور در آیه را بر وی اجرا نمود.